Ο αληθινός έρωτας δεν έμαθε να υποκύπτει στα δύσκολα της κρίσης..
Γράφει η Μαρία Κοψιδά
Αναμφίβολα αποδεχόμαστε ότι το χρήμα δεν φέρνει την ευτυχία, όμως όλοι έχουμε βρει δυσκολίες με την έλλειψή του.
Πόσο μάλλον, όταν οι δυσκολίες αυτές επηρεάζουν άμεσα τις στενές, διαπροσωπικές μας σχέσεις κάνοντάς τον καθένα μας, να κλείνεται στον εαυτό του τροφοδοτώντας έτσι τη μοναξιά του.
Πολλοί θεωρούν ότι εφόσον τα πλαίσια της οικονομικής τους κατάστασης δεν είναι και τόσο ευλύγιστα, δεν μπορούν να έχουν μια σχέση που θα κρατήσει χωρίς να αλλοιωθεί. Έτσι, επιλέγουν να μην δεσμευτούν χωρίς την ασφάλεια του οικονομικού.
Λίγο ματαιόδοξο, έτσι;
Το πρόβλημα δεν είναι τόσο η οικονομική στενότης όσο το ότι ξεχάσαμε να παλεύουμε για τα ιδανικά και τις αξίες μας. Η κρίση επηρέασε τον έρωτα όσο εμείς το επιτρέψαμε, αυτό είναι κάτι που ακόμα δεν μπορούμε να καταλάβουμε.
Ο έρωτας καθ’ αυτός, ήταν και θα είναι πάντα ίδιος, λιτός και βροντερός, σε όλες τις εποχές και αυτό είναι κάτι που έχει αποδειχθεί. Το να υποκύψεις σ’ αυτόν δεν προϋποθέτει γεμάτο πορτοφόλι, ούτε ιδιόκτητα σπίτια, ούτε ανέσεις.
Στην ιστορία του έρωτος έχουν υπάρξει ανά τα έτη, μεγαλύτερες κακουχίες, περισσότεροι φόβοι, πιο πολλές δυσχέρειες. Παρ’ όλα αυτά είναι κοινώς αποδεκτό ότι δεν πτοείται και γίνεται λάφυρο γι’ αυτούς που, ενώ έχουν πληγεί από την αβεβαιότητα, τολμούν να κλέψουν την ευτυχία τους.
Μάθαμε στην ασφάλεια της ευμάρειας και όταν ήρθαν τα δύσκολα δεν είχαμε όπλα να τα αντιμετωπίσουμε. Ο έρωτας επιβιώνει παντού , και δε χρειάζεται ανούσιες σπατάλες ούτε αρχικό κεφάλαιο. Δε χρειάζεται καμία οικονομική ενίσχυση για να τα φέρει εις πέρας. Όταν δυο άνθρωποι είναι ενωμένοι μπορούν εύκολα να αντικρούσουν κάθε αντιξοότητα και τελικά να εντρυφήσουν στη διαμάχη με το αύριο, ”η ισχύς εν τη ενώσει” δε λέμε;
Ίσως είναι μια καλή αφορμή να καταλάβουμε πως το να μεμψιμοιρούμε εις βάρος της σχέσης μας γι’ αυτά που δεν έχουμε και που ολημερίς μοιρολογούμε γι’ αυτά δημιουργώντας προβλήματα, είναι σαν να ανήκουμε σ’ αυτούς που υποστηρίζουν ότι η γη είναι επίπεδη.
Ο έρωτας είναι υπεράνω χρημάτων, δε δέχεται ακριβά μαχαιροπίρουνα, κεριά και δαντελοτραπεζομάντιλα. Δε χρειάζεται ακριβά ταξίδια και διακοπές διαρκείας. Αν καταφέρεις να αγκυροβολίσεις το ”μαζί” και να περάσεις όλα τα κύματα, μόνο τότε θα έχεις ένα ευοίωνο αύριο.
Εξάλλου η ιστορία μας έχει διδάξει – και εννοώ η ιστορία, όχι η ροζ προπαγάνδα των σαπουνόπερων- ότι οι άνθρωποι που δεν είχαν ανέσεις, ήταν πραγματικά ενωμένοι και αγαπημένοι από αυτούς που είχαν ο,τι ήθελαν, όποτε το ήθελαν. Γιατί ο άνθρωπος είναι έτσι διαμορφωμένος που μόνο μέσα από τις δυσκολίες του, δοκιμάζει τον εαυτό του και ανακαλύπτει την ταυτότητα του, έτσι βρίσκεται ένα βήμα πιο κοντά στην ευτυχία του καθότι συνειδητοποιημένος.
Και αν μας κόψουν το ρεύμα, τι; Θα πάψουμε να αγαπιόμαστε;
Μη σου πω τότε και πιο πολύ.
Ο έρωτας είναι το τελευταίο σου 20 ευρώ που το ξοδεύεις για να δειπνήσετε με πίτσα.
Είναι το λαμπάκι της βενζίνης που δεν ξέρεις αν θα σε φτάσει για να ειδωθείτε.
Είναι τα χιλιοπατήμενα σου παπούτσια από τις βόλτες στα ηλιοβασιλέματα.
Είναι που σου έκοψαν το κινητό και ψάχνεις τρόπους να επικοινωνήσεις.
Είναι το πετρέλαιο που τελείωσε αλλά έτσι αγκαλιάζεστε πιο σφιχτά.
Είναι τα γέλια στο διαμέρισμα με το διαχειριστή να χτυπάει για τα ενοίκια.
Ο έρωτας είναι περήφανος και υπερόπτης, η διαβίωση του κρίνεται από τις δυσκολίες που θα ξεπεραστούν.
Δεν ήταν ποτέ του ”εύκολου” και -ευτυχώς- δεν θα εξαγοραστεί ποτέ.