Την ψυχή, την ξεκλειδώνει πάντα το χαμόγελο..

Γράφει η Ζωή Διαμαντοπούλου

Να χαμογελάμε. Αυτό ξεκλειδώνει ψυχές, αγγίζει όνειρα, απελευθερώνει συναισθήματα. Να μπορούμε να αφήσουμε τον εαυτό μας να αφεθεί..να μιλήσει..να νιώσει την γαλήνη που μπορεί να δημιουργήσει ένα γέλιο.

Οι άνθρωποι μας ξέρεις, εκείνοι που ανά πάσα ώρα και στιγμή βρίσκονται δίπλα μας, είναι αυτοί που το χαμόγελο τους και το γέλιο τους γίνεται όμορφος ήχος στ’ αυτιά σου. Γίνονται ο καθρέπτης σου.

Σου μιλούν και σου χαμογελούν ταυτόχρονα; Διαβάζουν τα μάτια σου, γνωρίζοντας την επόμενη αντίδραση σου; Όμορφο παιχνίδι το χαμόγελο. Λύνεσαι και αφήνεσαι.

Λένε πως ο άνθρωπος που γελάει πολύ και δυνατά βαθιά μέσα του έχει περάσει πολλά και δύσκολα. Έχει πέσει δέκα φορές κάτω μα τις μισές κατάφερε και σηκώθηκε στα πόδια του. Λένε πως το γέλιο επουλώνει πληγές.

Βέβαια υπάρχουν και κάποιοι που το χρησιμοποιούν σαν μέσο για την αφανή πραγματικότητα τους. Μα ξέρεις τέτοια χαμόγελα άνθρωπε μου γίνονται εύκολα ευδιάκριτα. Αυτά τα μισά και φοβισμένα. Αυτά που τρέμουν να ανοίξουν λίγο παραπάνω. Και δεν μοιάζουν με τα χαμόγελα που έχεις μάθει να αναγνωρίζεις.

Αυτά είναι αλλιώτικα. Εγώ τα λέω κουρασμένα και υπνωτισμένα.

Εσύ έμαθες να αναγνωρίζεις εκείνα τα χαμόγελα που δεν φοβούνται να υπερβάλλουν και να φωνάξουν λίγο παραπάνω. Και η ζωή θέλει τους ανθρώπους με χαμόγελα.

Εντάξει όχι πάντα, όχι στον ίδιο βαθμό, όχι με την ίδια ένταση. Κάποιες φορές δικαιούμαστε να μην μπορούμε να το μοιραστούμε. Την στιγμή που πέφτεις και δεν θες να σηκωθείς. Τότε που τα δάκρυα λίγο-πολύ αφήνονται να ριχτούν στο πρόσωπο σου. Να γίνουν πέπλο μελαγχολικό και τα χείλη να αρνούνται να ανοίξουν.

Και εμείς οι άνθρωποι δεν λέμε να καταλάβουμε. Είναι φορές που πεισμώνουμε και επιμένουμε όταν τα πράγματα δεν λένε να αλλάξουν. Ριχνόμαστε σε ανθρώπους και λέμε πως τους αγαπάμε. Εξάρτηση λέγεται. Μοντέρνα εκδοχή της σύγχρονης πραγματικότητας.

Και είναι αλήθεια πως κάποιες φορές ίσως χρειαστεί να χάσεις τον εαυτό σου για να μάθεις πως είναι να χαμογελάς και να κλαίς από γέλια.

Πρέπει να βρεις για λίγο σκοτάδι και μικρές δόσεις απογοήτευσης για να εκτιμήσεις το φως που κρύβεται μέσα σου.

Στα χαμόγελα κρύβεται όλος σου ο κόσμος. Στο γέλιο που χαρίζεις, όταν γνωρίζεις κομμάτια δικά σου στον άλλον.

Να αφήνεσαι και να σκορπάς την τρέλα σου όπως εσύ μονάχα ξέρεις. Κι αν κάποια στιγμή αφήσεις κάποιο δάκρυ να κυλήσει μην μου χαλιέσαι. Την επόμενη θα είναι όλα αλλιώς. Και να θυμάσαι πως και «τα δάκρυα, είναι και αυτά ένα ακραίο χαμόγελο».