Μια σοφή γυναίκα είπε κάποτε «δεν γαμιέται» κι έζησε ευτυχισμένη.

Γράφει η Ηρώ Αναστασίου.

Απόψε μην ενοχλείτε, γιατί είμαι στον κόσμο μου.
Κι αυτό το κάνω είτε γιατί είμαι πληγωμένη, είτε γιατί αδιαφορώ.
Διάλεξε και πάρε, δεν με νοιάζει.
Αν έφταιγα σε κάτι θα με ένοιαζε, αλλά δεν φταίω, έχω την συνείδησή μου καθαρή.
Μια σοφή γυναίκα είπε κάποτε “δεν γαμιεται” κι έζησε ευτυχισμένη.

Δεν γαμιέται λοιπόν;

Με θεώρησες δεδομένη κι αυτό με πείραξε.
Γιατί ό,τι αγαπάς, γίνεται το κίνητρό σου κι εσύ σταμάτησες να έχεις κίνητρο.
Σταμάτησες να με βλέπεις όπως παλιά.
Σταμάτησες να με βλέπεις με τα μάτια.
Θά’ρθεις κάποτε και τότε δεν θα με βρεις.
Δεν θα βρεις ποτέ το κορίτσι που αγάπησες.

Θα με γυρέψεις αλλά, θα βρεις ένα φυλλαράκι που έπεσε σε ένα φθινοπωρινό απόγευμα.
Θα ρωτήσεις αν με είδανε, αλλά κανείς δεν θα αποκριθεί.
Δεν υπάρχει γέλιο, δεν υπάρχει φωνή εδώ πια.
Τα τραγούδια σώπασαν και οι λέξεις γδέρνουν τον ουρανίσκο μου.

Αέρας να φυσήξει απλά για να ξεχάσω τ’όνομά σου, να πάρει την μορφή σου απ’την ψυχή μου.

Να πάρει το άρωμα που πότισες στα όνειρά μου.
Να πάρει και την κραυγή που βγαίνει κάθε μέρα απ’την καρδιά μου.
Θά’ρθεις κάποτε και το μόνο που θα αντικρίσεις θά’ναι το κορίτσι που δεν αγάπησες. Αυτό που πλήγωσες βαθιά.

Τελείωσε κι ο αέρας κι αναπνέω σκόνη.