Όχι, η επιστροφή σου, δεν είναι αυτό που θέλω πια.

Γράφει η Κική Γιοβανοπούλου 

Πόσο καιρός πάει από τότε που χωρίσαμε; Πόσος καιρός απ’ τη στιγμή που είπαμε αντίο;

Ξέρεις, δεν μου ήταν εύκολο, αλλά κατάφερα να μαζέψω τα κομμάτια μου και να τα συναρμολογήσω με πόνο ένα ένα. Κατάφερα να σηκωθώ στα πόδια μου και να γιατρέψω τις πληγές μου. Κατάφερα να σβήσω απ’ τη μνήμη μου τα πάντα σου που με πονούσαν.

Μετά από καιρό κατάφερα να χαμογελάσω, κατάφερα να ξορκίσω το παρελθόν και να το πετάξω από πάνω μου. Κατάφερα να αρχίσω ξανά να ελπίζω και να ονειρεύομαι. Και τώρα, τώρα γιατί; Γιατί ξαναγύρισες;

Μετάνιωσες λες. Αναθεώρησες, κατάλαβες πως έκανες λάθη. Συνειδητοποίησες πως δεν έπρεπε ποτέ να φύγεις. Πως μ’ αγαπάς, πως είσαι ακόμη ερωτευμένος. Μα… αλήθεια τώρα;

Δεν ξαναγυρνάει κανείς από έρωτα, πρώην αγάπη μου. Όποιος είναι ερωτευμένος δεν μπορεί να φύγει. Μένει εκεί και το παλεύει, προσπαθεί, επιμένει.

Δύσκολο πράγμα η ανασφάλεια. Μάλλον αυτή σε τύλιξε και ξαναχτυπάς τώρα την πόρτα μου. Δύσκολο πράγμα η μοναξιά. Μάλλον δεν κατάφερες να τη γεμίσεις κατά πως ήλπιζες κι είπες να γυρίσεις στα δεδομένα σου. Μεγάλο βόλεμα η συνήθεια και τελικά ο καινούριος δρόμος που είχες επιλέξει, δεν έβγαζε εκεί που περίμενες. Δεν κατάφερες να βρεις όσα ονειρευόσουν κι αποφάσισες πως απ’ το τίποτα προτιμάς το λίγο. Ήμουν πολύ λίγη για σένα, αυτό δεν είπες φεύγοντας;

Ξέρεις… κατάφερα πολλά απ’ τη μέρα που έφυγες, πολύ περισσότερα απ’ όσα περίμενες. Μ’ έμαθα, μ’ εκτίμησα και μ’ αγάπησα όπως μου αξίζει και πια μπορώ να σου πω “όχι” κοιτώντας σε στα μάτια.

Ε λοιπόν, όχι πρώην αγάπη μου, δεν μπορείς να ξαναγυρίσεις! Όχι, δεν θα γίνω εγώ πρόσκαιρο καταφύγιο στη μίζερη μοναξιά σου! Όχι, δεν μπορείς να επιστρέψεις. Όχι, δεν θέλω να ξαναγυρίσεις!