Γράφει η Λίνα Παυλοπούλου
Ακολουθεί ένας μονόλογος μιας γυναίκας που προσπαθεί να επικοινωνήσει με την καρδιά του άντρα της:
“Νιώθω μόνη μου. Συνέχεια. Δε νιώθω το ενδιαφέρον σου. Τη ζεστασιά σου. Να με ρωτήσεις, να νιώσεις. Πού είσαι; Πού είναι η καρδιά σου;
Η φροντίδα σου για μένα;
Όλο ζητάς από μένα να καταλαβαίνω.
Εσύ; Νιώθεις; Μπορείς; Θέλεις;
Ένα τρέξιμο συνεχόμενο, ένα πρόγραμμα κι ένα καθήκον που υπηρετείς, σου αφήνουν περιθώριο να έρθεις σε επαφή μαζί μου;
Ξέρεις πως είναι να έρχεσαι σε επαφή; Θέλεις; Πού θέλεις να πας; Για μας έχεις κάτι κοινό;
Το εύκολο και το σύνηθες είναι να ξεφυσήσεις πάλι διαβάζοντας αυτές τις γραμμές.
Έχεις να κάνεις κάτι άλλο;
Μπορεί κάποιος να βρίσκεται σε άλλη πόλη και να τον νιώθει ο άλλος κοντά του.
Εσύ είσαι δίπλα μου κι όμως είσαι μακριά μου.
Θέλεις να συνδεθείς μαζί μου; Μπορείς;
Το πρωί εξαφανισμένος στο γραφείο, μετά στα προγράμματά σου και το βράδυ εξουθενωμένος να πέσεις για ύπνο.
Όλη την εβδομάδα, έκατσα μαγείρεψα, ήρεμα μιλήσαμε, να σε δω λίγο.
Το μόνο που ζητάω είναι να είσαι παρών, με ουσία και ζεστασιά.
Όχι να διεκπεραιώνεις απλά πράγματα.
Τόσο ξένο σου είναι αυτό;
Συγγνώμη για τα ξεσπάσματά μου. Τόσο μακριά μου σε νιώθω και φωνάζω μπας και ακούσεις κάτι, όμως εσύ χαμπάρι επιλέγεις, να μην παίρνεις.
Όσο θα φωνάζω, να ξέρεις πως μου λείπεις!
Όταν σιωπήσω ή θα έχω περάσει σε άλλο πνευματικό επίπεδο, ή θα μου έχεις δώσει αυτό που χρειάζομαι ή θα έχω κουραστεί τόσο, που δε θα με νοιάζεις πια.
Ελπίζω να είναι ένα από τα δύο πρώτα, γιατί στο τρίτο, θα με έχεις διώξει με την άρνησή σου να έρθεις ψυχικά κοντά μαζί μου…”
Για κάθε ομοιότητα που θα βρείτε με το παραπάνω, υπεύθυνη είναι η ίδια η ζωή και ο αγώνας που κάνουν οι άνθρωποι να έρθουν σε ουσιαστική επαφή μεταξύ τους!