Γράφει η Λιάνα
Και σ’ ακούω μονότονα να με κρίνεις. Να εκτοξεύεις κατηγορώ και ανόητα σκληρές κουβέντες. Να με αναιρείς και να με κάνεις να αναρωτιέμαι για τον ίδιο μου τον εαυτό.
Μιλάς εδώ και καιρό, χωρίς καν να σκέφτεσαι. Και ώρες ώρες, θέλω απλά να σε διαγράψω απ’ το παρόν μου. Οριστικά και αμετάκλητα.
Όχι γιατί δεν μπορώ να σε αντιμετωπίσω ή γιατί ασπάζομαι, έστω και κατά το ήμισυ αυτά που πιστεύεις, αλλά γιατί βαρέθηκα να δίνω στους άλλους ευκαιρίες να εκλογικεύσουν τις κουβέντες τους.
Βαρέθηκα να περιμένω θαύματα απ’ τους ανθρώπους.
Βαρέθηκα κι από σένα, όλα να τα φιλτράρεις μέσα απ’ τον υπέρμετρο εγωισμό σου και να με γεμίζεις ανασφάλεια και ερωτηματικά για την ίδια, τη δική μου και μόνο ζωή.
Γιατί, φίλε μου, πριν αρχίσεις να πυροβολείς και να εκστασιάζεσαι, χρησιμοποιώντας έναν επιθετικό μονόλογο απέναντι μου, σε παρακαλώ να μπεις για λίγες ώρες στη θέση μου.
Σε προκαλώ να διαλύσεις τα δεδομένα σου, μία, δύο και τρεις φορές και να τα δημιουργήσεις απ’ την αρχή, μόνος σου. Σε προκαλώ να βάλεις φωτιά σε όλα και μέσα απ’ ότι μείνει να βγεις ολοκληρωμένος και αποφασισμένος να συνεχίσεις.
Να ζήσεις αποτυχίες, να δεις τα μεγαλύτερα όνειρα σου να εξαφανίζονται, να ανακαλύψεις τα ψέματα που όμορφα σου πλάσαραν οι δήθεν δικοί σου και να μη λυγίσεις. Να τα αντιμετωπίσεις κατά μέτωπο. Κι ας νιώθεις πως τρέμεις από φόβο. Κι ας έχεις κουραστεί. Κι ας νιώθεις κοντά στην τρέλα…
Γι αυτά και γι άλλα τόσα, πάψε πια. Μην αναμασάς ανυπόστατες συμβουλές. Αφουγκράσου την αλήθεια μου. Κοίτα στο παρελθόν μου, μπες στο πετσί του ρόλου μου και βάλε τη χαμένη λογική σου να δουλέψει επιτέλους. Πριν γίνεις κι εσύ ένα πυροτέχνημα στην πορεία μου.
Άκου με! Οι άνθρωποι όλοι, ανεξαιρέτως φύλου, μόρφωσης, κατάστασης, κουβαλάνε στην πλάτη τους, το σταυρό τους, το φορτίο τους. Κι είναι στη δική τους ευθύνη αν επιθυμούν να λυγίσουν ή αν γουστάρουν να τα βάλουν με τα θηρία τους.
Εγώ έμαθα στις μάχες μου, να πέφτω τελευταία. Εσύ, ακόμα, δεν έχεις βρει το σθένος να αρχίσεις τις δικές σου… Γι’ αυτό σου λέω… Πάψε πια…