Τώρα πια, είναι επιλογή μου να είσαι μακριά. Πολύ μακριά..
Γράφει η Κορίνα Παπαδοπούλου
Περίμενα, πάλεψα, πόνεσα. Μέχρι ο ήλιος να σκίσει τον οριζοντα. Έως τοτε ηταν η διορια. Περιμενα καρτερικα, ελπιζοντας πως όλα οσα νιώθω, όλα οσα ειδα σε εμας δεν ηταν απλως ένα όνειρο. Νομιζα πως ηταν πραγματικοτητα.
Στο μπαλκόνι λοιπόν, με ποτό στο ένα χέρι και τσιγάρο το άλλο κοίταζα τον ουρανό και ευχόμουν να σβήσει ο ήλιος. Να μην ανατείλει ποτέ ξανά, για να προλάβεις. Για να μας δώσεις μια ευκαιρία. Εκείνη την ευκαιρία που είχες πετάξει τότε. Εκείνη την ευκαιρία που μου είχες πει πως νιώθεις βλάκας που την έχασες. Όπως έχασες κι εμένα πλέον.
Συγγνώμη μάτια μου αλλά το να σε περιμένω είναι σαν να ρίχνω αλάτι στις πληγές μου. Πονάει πολύ. Το ξέρω πως με σκέφτεσαι. Όπως ξέρω πως τα μάτια σου δεν χαμογελούν πλέον. Το είδα.
Το χαμόγελο σου δεν είναι τόσο ζωντανό όπως παλιά. Μα όλα αυτά ήταν οι επιλογές σου. Εσύ αποφάσισες για όλα αυτά. Εσύ ήθελες να γίνουμε έτσι. Μακριά ο ένας από τον άλλο μια για πάντα πλέον. Μια ακόμη χρονιά που περνούν τα Χριστούγεννα και είσαι μακριά μου.
Η διάφορα όμως αυτή την φορά είναι πως θέλω να είναι έτσι. Θέλω να είσαι μακριά μου, θέλω να είμαι ευτυχισμένη χωρίς εσένα. Να σου πω κάτι; Το κατάφερα. Γιατί μάτια μου υπάρχουν άνθρωποι που το κύριο μέλημα τους είναι να με κάνουν να χαμογελώ.
Να είμαι ευτυχισμένη. Νιώθω πλέον τυχερή που μπόρεσα να βάλω προτεραιότητα εμένα. Που κατάφερα να δω και να νιώσω πως είναι η ευτυχία μακριά σου. Αυτή η ευτυχία είναι αλλιώτικη. Είναι πραγματική, γεμάτη, υπέροχη.
Σου εύχομαι φέτος να είσαι ευτυχισμένος εκεί που είσαι, με τους ανθρώπους που έχεις επιλέξει να είναι γύρω σου. Να μην περιμένεις φέτος ευχές από τρίτους, από ανθρώπους που τους φώναζες “φυγε” μα λαχταρούσες τόσο στην ζωή σου. Δυστυχώς δεν είχες τα κότσια να τους διεκδικήσεις. Καλές γιορτές.