Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου
Τελικά, ναι. Το νοιάξιμο είναι σαν το ταλέντο. Αν υπάρχει, δεν κρύβεται. Κι αν δεν υπάρχει, όσο κι αν το πιέσεις, δεν φαίνεται.
Και μη γελιέσαι. Ο κόσμος είναι γεμάτος “δήθεν” που παριστάνουν τους νοιαστικούς. Αυτούς που στέλνουν μηνύματα-κλισέ και υπόσχονται παρουσίες που ποτέ δεν έρχονται. Αυτούς που ξέρουν καλά να πατάνε like στη φωτογραφία σου, αλλά είναι άφαντοι όταν τρέμεις από φόβο ή πονάς από πόνο.
Το νοιάξιμο δεν είναι εικόνα. Είναι στάση ζωής. Είναι εκείνο το “ήρθα” χωρίς να σε φωνάξω. Είναι εκείνη η μηνιαία υπενθύμιση πως υπάρχω για σένα, χωρίς να χρειαστεί να τη ζητήσεις. Είναι πράξη, όχι δήλωση.
Μη σπαταλιέσαι με ανθρώπους που θέλουν χειροκρότημα για κάθε τους “καλημέρα”.
Το νοιάξιμο δεν είναι αγγαρεία. Είναι αυθόρμητη πράξη ψυχής.
Αν χρειάζεται να στο υπενθυμίσουν, δεν είναι νοιάξιμο. Είναι υποχρέωση.
Και αν πρέπει να το απαιτήσεις, δεν είναι φροντίδα. Είναι υποκρισία.
Θα το δεις από τις μικρές κινήσεις.
Απ’ το «σε σκέφτηκα». Απ’ το «είμαι εδώ» όταν δεν είχες δύναμη ούτε να ψελλίσεις “βοήθα με”.
Απ’ το μήνυμα στις 3 το πρωί, όχι για να ρωτήσει τι κάνεις, αλλά για να σου πει: “Είμαι εδώ, αν χρειαστείς”.
Μην πέσεις στην παγίδα να δικαιολογείς ανθρώπους που δεν σε νοιάστηκαν ποτέ στ’ αλήθεια.
Το αληθινό νοιάξιμο δεν είναι χειρονομία, είναι καρμική ανάγκη.
Εκείνος που σε νοιάζεται δεν σε μπερδεύει. Δεν σε ζορίζει να τον ερμηνεύσεις.
Είναι παρών. Σταθερός. Ήσυχος. Κι αληθινός.
Κι αυτό… δεν παίζεται. Δεν αντιγράφεται. Δεν μαθαίνεται.
Το έχεις. Ή δεν το έχεις.
