Γράφει η Νίκη Σταματοπούλου
Το «μαζί» δεν είναι μια φορά. Δεν είναι μια στιγμή που ειπώθηκε πάνω σε ένα ωραίο βράδυ ή σε μια έντονη αγκαλιά.
Δεν είναι υπόσχεση. Δεν είναι κάτι που το λες και τελειώνει.
Είναι επιλογή.
Και, κυρίως, είναι επιλογή που επαναλαμβάνεται. Κάθε μέρα.
Γιατί η αγάπη, όσο δυνατή κι αν είναι, δεν φτάνει μόνη της.
Το πάθος, όσο κι αν φουντώνει, δεν κρατάει αν δεν υπάρχει δέσμευση.
Το «μαζί» δεν είναι αυτονόητο. Είναι καθημερινή απόφαση.
Να μένεις.
Να ακούς.
Να παλεύεις.
Να χτίζεις.
Είναι εύκολο να πεις «σε θέλω» όταν όλα είναι όμορφα.
Το δύσκολο είναι να επιλέγεις τον άλλον όταν όλα είναι βαριά, όταν ο θυμός κυριαρχεί, όταν η σιωπή απλώνεται ανάμεσά σας και πρέπει να βρεις τρόπο να τη σπάσεις.
Το «μαζί» είναι απ’ τις πιο δύσκολες λέξεις.
Γιατί δεν κλίνεται σε μέλλοντα και αόριστους.
Κλίνεται σε παρόντα. Στο τώρα. Στο «είμαι εδώ».
Στο «ξέρω γιατί σε διάλεξα» και «σε διαλέγω ξανά».
Αν δεν το διαλέγεις κάθε μέρα, κάποια στιγμή απλώς θα πάψει να υπάρχει.
Θα το ρουφήξει η καθημερινότητα, η συνήθεια, το «δε βαριέσαι».
Το «μαζί» θέλει κόπο.
Θέλει να ξυπνάς και να λες:
«Σε θέλω κι έτσι. Κουρασμένο. Σιωπηλό. Ατελές. Δικό μου.»
Και να το εννοείς.
Όχι να το λες.
