Τα πήρα πίσω τα όνειρά μου, κι είναι ξανά ολόδικά μου!
Γράφει η Στέλλα Γρηγοροπούλου
Τι και αν τα όνειρά μου πιάστηκαν στη φάκα.
Τι και αν δεν τα αφήσαν να βγουν μαζί με τον πρώτο πρωινό ήλιο.
Τι και αν προσπάθησαν να κλέψουν την ονειροπαγίδα μου.
Τα κρατάω γερά στην παλάμη μου και δεν αφήνω να τα αγγίξει κανείς μέχρι να βγουν πάλι μέσα από τα μάτια μου, έτσι ζωντανά, έως ότου τα βγάλω από τον πάγο.
Τον πάγο που μου έφεραν με το ζόρι να δεχτώ.
Τον πάγο που έκαψα με το πάθος του μυαλού μου για να τα κατακτήσω όλα, όλα μου τα όνειρα και να μην πέσω πάλι σε εκείνο το δύστυχο ύφος ζωής.
Μα είναι δικά μου, κατάδικά μου.
Τι και αν μου απαγόρευσαν να κλείνω τα μάτια και να ονειρεύομαι.
Τι και αν μου έκλεισαν το στόμα για να μην παίρνω ανάσα, για να μην βάζω μέσα μου εκείνα τα χρυσαφένια αστέρια που σαν υψώνω το κεφάλι μου τα βλέπω και μένω με το στόμα ανοιχτό και εκείνα πηδούν μέσα μου και με κάνουν να χορεύω μέχρι να πέσω στο δρόμο, εξουθενωμένη από την γλυκιά κούραση που φέρνει η ευτυχία.
Όχι.
Την ονειροπαγίδα μου την ξέλυσα. Την ξέλυσα με σφιγμένα τα δόντια για να μην νιώθω πόνο, ναι, μα τα κατάφερα.
Τα κατάφερα και τα όνειρα μπήκαν ξανά μέσα στο μυαλό μου, μέσα στην ψυχή μου και είναι πάλι ίδια.
Ίδια όπως τότε που το αίμα έβραζε σαν τις πιο γρήγορες μηχανές του δρόμου.
Τα πήρα πίσω και τώρα πια είναι πάλι εδώ, δικά μου, κατάδικά μου.
Τον πάγο τον έκαψα μια για πάντα.
Τα χρυσαφένια εκείνα αστέρια μπήκαν πάλι μέσα μου και με έκαναν να χοροπηδώ από χαρά, από ζωή.
Είμαι εδώ, ζωντανή, μαζί με τα όνειρά μου, τα δικά μου, κατάδικά μου όνειρα.
Με εκείνη την ονειροπαγίδα που βγάζει τους πιο όμορφους ήχους σαν φυσάει και ηχεί μέσα μου.
Στο μυαλό μου, στην ψυχή μου, στα όνειρά μου!