Γράφει η Λίνα Παυλοπούλου
“Χειμωνιάτικο πρωινό Κυριακής.
Ηλιόλουστη ημέρα, έχω όρεξη να πάω τον εαυτό μου βόλτα.
Τα μέσα μου ως συνήθως φωνάζουν ενθουσιασμένα, Ναι!!, πάμε Πάρνηθα!
Η απόφαση επάρθη με πλειοψηφία, οπότε τα κλειδιά στη μίζα του αυτοκινήτου, το κινητό δίπλα κλειστό – θα χρησιμοποιηθεί εάν χρειαστεί ως φωτογραφική μηχανή, στις προσωπικές στιγμές ο χωροχρόνος είναι πολύτιμος – και ξεκινάμε!
Ανεβαίνοντας προς το βουνό, έμελλε να δω την πιο όμορφη εικόνα που έχω δει στη ζωή μου μέχρι σήμερα!
Ο δρόμος ανηφορικός, δεν υπάρχει ψυχή τριγύρω, ανεβαίνω με χαμηλή ταχύτητα απολαμβάνοντας το τοπίο, ένας ουρανός ντυμένος στο γαλάζιο του, τα χρώματα του δάσους ολοζώντανα…
…και ξαφνικά απ’ τα αριστερά βλέπω μια μαμά ελαφίνα με το ελάφάκι της να τρέχουν ανέμελα μέσα στο δάσος…
Αυτόματα σταματώ το αυτοκίνητο… περνάνε από μπροστά μου σαν οπτασία παίζοντας ελεύθερα και τα παρακολουθώ μέχρι που χάνονται στο πράσινο του δάσους.
Στόμα και μάτια ανοιχτά από την έκπληξη, χαμόγελο μέχρι τ’ αυτιά, καρδιά ευφραίνουσα της στιγμής, χαρά ανείπωτη!
Τόσα συναισθήματα ομορφιάς πλημμύρισε αυτή η εικόνα την ψυχή μου!
Σαν οπτασία πέρασαν τα ελάφια από μπροστά μου, με δρασκελιές ανάλαφρες άγγιξαν την καρδιά μου, σα να βλεπα ταινία Disney.
Τόση ομορφιά χώρεσε μεμιάς εντός μου, εκεί που χρειαζόταν για να κάτσει, εκεί που είχα δημιουργήσει το χώρο για να έρθει!.
Πως να υμνήσεις τέτοια ομορφιά, με ποιες λέξεις να περιγράψεις αυτά τα συναισθήματα;”
Αναρωτιέμαι, πόσο μακρυά έχουμε φύγει απ’ την φύση ώστε κάποιοι άνθρωποι να σκοτώνουν αυτά τα υπέροχα πλάσματα του Θεού, πως γίνεται να βιαιοπραγούμε συνέχεια στην ομορφιά της ζωής, πως γίνεται να έχουμε πάψει να είμαστε Ανθρωποι και γίναμε ανθρωπάκια.
Ξεχάσαμε να κοιτάμε ψηλά, εκεί που κρύβεται η ωραιότερη θέα και ψάχνουμε εικόνες στη θέα μιας τηλεόρασης βουλιάζοντας στον καναπέ.
Άνθρωπε αγαπημένε μου, αναρωτήσου τι κάνεις εσύ με την ομορφιά στη ζωή σου.
Τόσος κόπος και χρόνος για την εξωτερική ομορφιά, τόσο λίγος όμως για την εσωτερική.
Έχεις τόση ομορφιά μέσα σου, γύρω σου (ναι, έχεις και γύρω σου) κι όμως αδυνατείς να τη δεις γιατί την έχεις σκοτώσει μέσα σου και έχεις ξεχάσει να έρχεσαι σε επαφή μαζί της.
Αγαπημένε μου άνθρωπε, σταμάτα να σκοτώνεις την ομορφιά μέσα σου.
Σταμάτα να βιαιοπραγείς στον εαυτό σου και να τον απομακρύνεις συνέχεια απ’ την αληθινή του φύση.
Θυμάσαι πότε ήταν η τελευταία φορά που άφησες ελάφια ανέμελα να αγγίξουν την καρδιά σου;
Αλήθεια, θυμάσαι…;