Γράφει η Ευαγγελία Αλιβιζάτου
Κι αν ήσουν έρωτας έφυγες, πέταξες πολύ μακριά.
Χωρίς δεύτερες σκέψεις.
Άφησες πίσω σου στάχτες.
Για όπου και αν το έβαλες, είμαι το ερείπιο.
Έφυγες προς άγνωστο.
Είμαι εγωίστρια.
Σφράγισες τον τελικό προορισμό.
Έσβησες στο ξημέρωμα όλα τα όνειρα.
Δεν έκλεισε ποτέ η πληγή στην άδολη καρδιά μου, ένας αγώνας άνισος.
Ποτέ δεν θα συγχωρέσω ότι με άφησες, ότι με εγκατέλειψες.
Ποτέ δεν θα πάψω να θυμάμαι τον πόνο που θέριευσε μέσα στο στήθος μου.
Έχουν κάποιοι την πεποίθηση ότι οι άνθρωποι είμαστε από σίδερο.
Ανόητοι είστε.
Δεν προσπαθείτε να μπείτε στην ψυχή μου.
Πιστεύετε μόνο στη λάμψη που ίσως εκπέμπω.
Αυτό σας επιτρέπω.
Στο σκοτάδι μου, τοπία ομίχλης ζωγραφίζω, με τρεμάμενα δάκτυλα.
Συσσωρευμένος δαιμονικός θυμός, καλά κλεισμένος στα πονεμένα βάθη της ψυχής μου.
Υποκρίνομαι κι εγώ τη σκληρή.
Εσείς τους λυπημένους, χωρίς να αισθάνεστε τι σημαίνει απώλεια.
Είμαι το ερείπιο.
Σας ξεγελώ σαν κλόουν.
Σαν πολύτιμη πέτρα ακριβής κοπής.
Η ανθεκτική. Αυτή που όλοι αγαπούν ή όλοι μισούν.
Το τραγελαφικό είναι ότι οι νύχτες περνούν δύσκολα, και οι μέρες γεμίζουν ανούσια, δίχως νόημα.
Το δικό σου λάθος ήταν ένα…
Δεν σκέφτηκες.
Δεν πάλεψες.
Δεν με ένιωσες.
Μιλά ο θυμός…
Χάθηκε το οξυγόνο…
Με ταράζουν οι αναμνήσεις.
Αρνούμαι να παραδεχτώ τη ζωή μου χωρίς εσένα.
Τη ζωή που με υποχρέωσες να συνεχίσω.
Το κοχύλι χωρά στην παλάμη μου…
Σαν μεγάλο μαργαριτάρι…
Αυθόρμητα τα μάτια μου το κοιτούν επίμονα.
Το πρόσωπό σου φανερώνεται…
Σε κοιτώ, μα σπαράζω.
Σε βάζω στο αυτί μου απαλά.
Σιγοτραγουδάς.
Μην λυπάσαι…
Σταλαματιές χαράζουν μικρές διαδρομές στο πρόσωπό μου.
“Μην είσαι εγωίστρια …
Πάλι θα συναντηθούμε”…
Το κύμα με χτυπά, σε παίρνει στην αμμουδιά.
Οι πέρλες μένουν σφιχτά στο χέρι μου κλεισμένες.
Σε φόρεσα για φυλαχτό…
Σφιχτά δεμένο στο λαιμό…
Λευκές οι πέτρες με συντροφεύουν.
Σε ακουμπώ.
Είναι για παρηγοριά.
Σε συγχωρώ.
