Πως ένας χωρισμός κατάφερε να κάνει τον εγωισμό σου τόσο ολόκληρο κι ακέραιο;

Γράφει η Αριάδνη Αρβανίτη.

Πότε αντιστράφηκαν οι ρόλοι δεν το κατάλαβα. Πώς έγινε και ενώ εγώ διατεινόμουν πως δεν σε χρειάζομαι πια, πως κάπου εκεί έξω υπάρχει ο κατάλληλος άνθρωπος για σένα, πως πια δεν είμαι ερωτευμένη μαζί σου, πως, ίσως, και να μην υπήρξα ποτέ, πλέον να πέφτω στα πατώματα για χάρη σου;

Να μην μπορώ να βγω έξω γιατί σε κάθε άνθρωπο να βλέπω το πρόσωπό σου; Γιατί σε κάθε βλέμμα που αντικρίζω και σε κάθε μου «σ’ αγαπώ» να κρύβεσαι από πίσω εσύ;…
Κατέληξα να είμαι όπως ακριβώς αποζητούσα. Μόνη μου! Μόνη … χωρίς εσένα. Μόνη εξ επιλογής, αλλά… Αλλά εν τέλει δεν την θέλω τη μοναξιά μου… Δεν θέλω τίποτα πια… Ψέματα! Εσένα θέλω! Εσένα μες στη μοναξιά μου. Εσένα να έρθεις να με πάρεις από το χέρι και να βάλουμε σε σειρά τις σκέψεις και τα όνειρά μου. Πάλι τα έμπλεξα μονάχη μου και τα έκανα κουβάρι… Όταν με άφηνες έκανα λάθη, θυμάσαι; Δεν έπρεπε να με αφήσεις να σε αφήσω. Δεν έπρεπε…
Θέλω να βγω, να περπατήσω, να ξεμουδιάσει λίγο το σώμα και το μυαλό μου… Από το πολύ αλκοόλ μεθύσανε τα πάντα μέσα μου και με πονάνε. Μα τίποτα δεν κατάφερα να πνίξω κι ας ήπια τόσες θάλασσες ουίσκι…
Δεν μπορώ να σηκωθώ. Δεν μπορώ να κάνω βήμα. Με βαραίνει πολύ η σκέψη σου. Με πλακώνει…
Ο χωρισμός μας με έκανε καλύτερο άνθρωπο. Με έμαθε να εκμηδενίζω τον υπέρμετρο εγωισμό μου και να παρακαλάω για μια σου λέξη. Εσένα πάλι σε έκανε να έχεις υψώσει τέτοια τείχη που πια να μην μπορώ με τίποτα να τα ρίξω. Πως ένας χωρισμός κατάφερε να κάνει τον εγωισμό σου τόσο ολόκληρο κι ακέραιο;…
Αγάπη, λένε, είναι να θες να βλέπεις τον άλλον χαρούμενο, γελαστό, ευτυχισμένο. Εσένα ωστόσο δεν σε ενδιαφέρει πως είμαι. Σε έκανα να εκτιμήσεις και να αγαπάς τη μοναξιά σου κι εγώ να μην χωράω πουθενά. Σε κέρδισε εκείνη επειδή σε έχασα εγώ.
Πορεύσου, λοιπόν, με τη μοναξιά σου συντροφιά και κράτα την σφιχτά από το χέρι. Κι ας είναι τα δικά μου χέρια άδεια κι απλωμένα προς το μέρος σου. Βλέπεις, καμία συγγνώμη μου δεν σε κάνει να γυρίσεις πίσω.
Τα λάθη λες πληρώνονται και οι επιλογές γίνονται δρόμος που τον ακολουθούμε.
Συγγνώμη που ήμουν τόσο λίγη για τα δικά σου όνειρα…
Συγγνώμη που δεν μπορώ να σε πείσω για το αντίθετο και για τις δικές σου επιλογές.
Συγγνώμη που πρέπει να σε αφήσω να βαδίσεις τον δρόμο που εσύ πλέον επιλέγεις για εμάς.
Συγγνώμη που εγώ δεν το θέλω.
Συγγνώμη…
Αντίο…

LoveLetters