Γράφει η Αγγελική Μεταξά
Ήρθες πάλι, ακάλεστη, να με βρεις στη χειρότερή μου στιγμή. Με τα μάτια μου στεγνά από τα πολλά δάκρυα και την καρδιά μου κομμένη στα δύο. Κάθισες απέναντί μου, με το ειρωνικό σου χαμόγελο και το βλέμμα σου να στάζει δηλητήριο. Ήξερες πως με είχες. Ήξερες πως για λίγο ακόμα θα υπέκυπτα στον πόνο που μου άφησε αυτός που υποσχέθηκε να είναι «διαφορετικός».
Ναι, σε πίστεψα αγάπη μου. Σε είδα όπως ήθελα να σε δω. Σε άκουσα όπως λαχταρούσα να με ακούσουν. Και πίστεψα. Όχι γιατί είμαι χαζή. Όχι γιατί είμαι αφελής. Πίστεψα γιατί τόλμησα. Γιατί γκρέμισα τις άμυνες που με φύλαγαν χρόνια. Γιατί είπα “ας ρισκάρω κι ας πονέσω, αρκεί να είναι αληθινό”.
Και πόνεσα.
Μα αυτή τη φορά, όχι, δεν θα σε αφήσω να νικήσεις. Δεν θα σε αφήσω να με πατήσεις. Δεν θα σε αφήσω να με κάνεις να ντραπώ που ένιωσα, που αγάπησα, που έδωσα. Δεν θα σε αφήσω να με λυγίσεις. Γιατί όσο κι αν με τσάκισες, εγώ είμαι εδώ. Ακόμα όρθια. Ακόμα με τη φλόγα να καίει μέσα μου.
Εσύ ήσουν το ψέμα. Εγώ ήμουν η αλήθεια.
Εσύ έπαιξες. Εγώ ένιωσα.
Εσύ χρησιμοποίησες. Εγώ δόθηκα.
Και τώρα που είσαι πια παρελθόν, να σου πω κάτι; Δεν μετανιώνω. Όχι γιατί δεν πόνεσα, αλλά γιατί έζησα. Γιατί ένιωσα. Γιατί δεν έμεινα στη σκιά του φόβου. Γιατί τόλμησα. Κι αυτό δεν μπορείς να μου το πάρεις. Ούτε εσύ, ούτε η πουτάνα η απογοήτευση που σε συνοδεύει.
Σήκω και φύγε λοιπόν. Τελείωσε το θέατρό σας. Δεν έχει άλλη σκηνή για εσάς εδώ.
Εγώ συνεχίζω. Με την αξιοπρέπεια μου ακέραια. Με την καρδιά μου ραγισμένη, αλλά ζωντανή.
Γιατί ακόμα αγαπάει. Ακόμα ελπίζει.
Και ακόμα, ναι… αντέχει.
