Ποτέ δεν ήθελα να αφήσω το χέρι σου και εσύ το δικό μου..
Γράφει η Τάνια Αναγνώστου.
Με χέρια τρεμάμενα και μάτια υγρά, ακουμπάς στο ξύλινο τραπέζι τα κλειδιά και είναι σαν να αφήνεις σκόρπιες αναμνήσεις μιας ολόκληρης ζωής.
Το δωμάτιό μας, που κάποτε γέμιζε με γέλια, χαρές και έρωτα, είναι κρύο, αφιλόξενο και μυρίζει θάνατο.
Τον θάνατο του δικού μας έρωτα, της δικής μας αγάπης.
Ανήμποροι πια να σώσουμε το οτιδήποτε, μουδιασμένοι και ναρκωμένοι, στέκουμε θεατές στο ναυάγιο της δικής μας ιστορίας.
Μιας ιστορίας ανθρώπινης με αρχή, μέση και τέλος που ξεκίνησε με όνειρα και πάθος και κατέληξε να γίνει στάχτη, αποκαΐδια και συντρίμμια.
«Τί θα φάμε απόψε;», σε ακούω να μου λες, αλλά δεν παίρνεις απάντηση.
«Πάμε σινεμά;», η φωνή σου τόσο γαλήνια και μακρινή στοιχειώνει το παρόν μου.
«Είσαι ο πιο όμορφος άνθρωπος ολάκερου του κόσμου, μια φιγούρα πριγκιπική» μου λες και κλείνω τα μάτια προσπαθώντας να φέρω στη θύμησή μου το απαλό σου άγγιγμα.
Τι κάναμε ο ένας στον άλλον;
Πώς γίνεται το παρόν να γίνεται παρελθόν και το μέλλον άνοστο, χωρίς ουσία;
Θέλω να σε αγγίξω, αλλά δε μπορώ!
Νιώθω πως τα δάκτυλά μου θα καούν.
Θέλω να σε σφίξω στην αγκαλιά μου, αλλά φοβάμαι ότι θα σε πνίξω.
Θέλω να σε χαϊδέψω, αλλά δε γίνεται..
Τα χέρια μου έχουν αγκάθια και θα γρατσουνίσουν τα φτερά σου.
Θέλω να σου πω πως σε αγαπώ και πως σε νοιάζομαι, αλλά δε μπορώ γιατί δε θα με πιστέψεις.
Δε θα με πιστέψεις γιατί δεν έμαθα να αγαπάω όπως εσύ.
Έμαθα να αγαπώ και να φέρομαι διαφορετικά.
Ποτέ δεν ήθελα να αφήσω το χέρι σου και εσύ το δικό μου.
Πίστεψα σε αυτόν τον έρωτα πολύ, και ας μην στο είπα ποτέ.
Δεν εκφράζουν όλοι τα αισθήματά τους με τον ίδιο τρόπο.
Πώς θα το εξέφραζα άλλωστε; Τι λέξεις θα χρησιμοποιούσα;
Χωράει όλη αυτή η αγάπη, όλο αυτό το συναίσθημα σε χιλιοφορεμένες λέξεις;
Δε θα ήταν σαν να την βλαστημούσα, σαν να την μείωνα;
Τώρα που το σκέφτομαι για χιλιοστή φορά κατάλαβα τι κάναμε ο ένας στον άλλον..
Σταθήκαμε μικροί και εγωιστές απέναντι σε κάτι τόσο μεγάλο, όπως είναι η αγάπη.
Το μαζί θέλει κόπο και δουλειά πολλή!
Είθε δυο καρδιές να γίνονται μία.
Είθε οι δύο να δρουν, να σκέφτονται, να ζουν και να αντιδρούν σαν μονάδα.
Είθε ο εγωισμός του καθενός να δώσει τη θέση του στο σεβασμό για να γίνει η μεταμόρφωση σε κάτι πιο ισχυρό και λαμπερό.. την αγάπη!