Γράφει η Ευαγγελία Αλιβιζάτου
Ο Σεπτέμβρης έχει το δικό του άρωμα, έχει γεύσεις αναμνήσεων… έντονη θύμηση στιγμών, από εμάς τους δυο. Ερωτευμένοι, απελπισμένοι, πιο νέοι μα κατά βάθος αισιόδοξοι. Ήταν τότε που μου χάρισες εκείνο το ένα και μοναδικό φιλί της ζωής μας. Τότε που λιποθύμησα σχεδόν, από την ένταση, την αγωνία και την ευτυχία που απλόχερα μου προσέφερες.
Ήταν σαν να έβλεπα μία σκηνή θεατρική, με σένα να μιλάς με θυμό στον καθένα που αμφισβητούσε τις επιλογές σου. Μια σκηνή ακόμη με εμένα βουβή, να σε θαυμάζω. Να θαυμάζω τη δύναμή σου, την ψυχή σου, το χαρακτήρα σου. Αυτό μου έδινε ζωή στη συνέχεια. Αυτό που μου χάρισες, αυτά που μου προσέφερες εκείνο το Σεπτέμβρη.
Ένα Σεπτέμβρη που ήδη τα φύλλα των δέντρων άρχισαν να πέφτουν, ένα Σεπτέμβριο που δεν θα ξεχάσω ποτέ στη ζωή μου. Ήσουν εσύ με έναν καφέ στο χέρι, ήμουν εγώ με έναν ακόμη, που έχυσα στο πάτωμα με τρεμάμενα χέρια, και σένα να μου χαμογελάς, σκουπίζοντας με τις χαρτοπετσέτες το τραπεζάκι. Ήταν εκείνο το φιλί που δόθηκε αμέσως μετά. Ήσουν εσύ ο ένας και μοναδικός που θα μπορούσε να κλειδώσει τα δικά μου συναισθήματα βαθιά στην ψυχή μου.
Χωρίς να προδώσω ποτέ καμιά μας φράση, καμιά μας λέξη, κανένα όνειρό μας. Όσα ακόμα καρτερούμε, όλα όσα ακόμα μας κάνουν να στεκόμαστε όρθιοι, όλα όσα όμορφα θα έρθουν, γιατί εκείνος ο Σεπτέμβρης δεν ήταν υποσχέσεων, ούτε μόνο αναμνήσεων. Ήταν ο Σεπτέμβριος ενός έρωτα ανεκπλήρωτου αλλά παντοτινού. Ενός έρωτα σπουδαίου που λίγοι έχουν την τύχη να βιώσουν. Ενός έρωτα που οι φλέβες χτυπούν ακόμα δυνατά, που το χαμόγελο δεν φεύγει ποτέ στο άκουσμα του.
Ήσουν εσύ ο δικός μου Σεπτέμβρης. Ο ήλιος της καρδιάς μου. Γιατί ποιος αρνείται ότι ο ήλιος δεν βγαίνει τούτο τον μήνα; Ο ήλιος βγαίνει κάθε μέρα, κάθε ώρα, κάθε μήνα, κάθε στιγμή. Γιατί ο ήλιος δεν είναι αυτό που κοιτάμε στον ουρανό έτσι απλά. Ο ήλιος είναι μέσα μας, ένα τατουάζ ψυχής. Ο δικός μας ήλιος…
Καλώς ήρθες στην ψυχή μου ξανά, ήλιε μου. Εδώ είσαι αγαπημένε μου, και εδώ θα είσαι για πάντα.
