Γράφει ο Σπύρος Σταθάτος
Η κοινωνία μας έτρεφε πάντα θαυμασμό στους winners ενώ “αντιπαθούσε” ή έθετε στο περιθώριο τους losers. Ένας άνθρωπος που έχει πετύχει τους στόχους του, είναι άξιος θαυμασμού, αν μη τι άλλο. Τι κι αν είχε ομαλό δρόμο, τι και αν είχε την τύχη με το μέρος του… Δεν υπάρχει Θεά Τύχη σου λένε. Εσύ ορίζεις την τύχη σου. Για την κοινωνία ο μη πετυχημένος, είναι αυτός που δεν προσπαθεί αρκετά, ο άτολμος ή ο τεμπέλης.
Υπάρχει όμως και μια άλλη κατηγορία ανθρώπων. Είναι αυτοί που δεν τους ήρθαν όλα ευνοϊκά στη ζωή τους, που έφαγαν σφαλιάρες, που αντιμετώπισαν φουρτούνες και θύελλες, ικανές να αποθαρρύνουν τον οποιονδήποτε. Κι όμως, δεν το έβαλαν κάτω. Για κάθε σφαλιάρα που τους ερχόταν, υπήρχε πάντα ένα plan-b.
Ορμούσαν στη “μάχη” πιο διψασμένοι και αποφασισμένοι, σαν να μην έγινε τίποτα, ξανά και ξανά. Τους χαρακτήρισαν “τρελούς”, αιθεροβάμονες, ανθρώπους που αρνούνται να συμβιβαστούν με την εποχή τους. Δεν ήταν τίποτα από όλα αυτά. Ήταν απλά άνθρωποι με φλόγα στην ψυχή, που δεν ήθελαν να αφήσουν τις συγκυρίες ή τις κακοτοπιές να τους νικήσουν.
Δεν τους άρεσε να μεμψιμοιρούν, το θεωρούσαν χάσιμο χρόνου. Έπρεπε η μάχη (της ζωής) να κερδηθεί. Ήταν κάτι που το χρωστούσαν πρώτα στον εαυτό τους και έπειτα σε αυτούς που τους αγαπούσαν. Για αυτό δεν άκουγαν τους “καλοθελητές” που τους έλεγαν: «μην το παλεύεις άλλο, δεν γίνεται τίποτα, παράτα τα».
Ώσπου κάποια στιγμή, μέσα από το σκοτάδι του τούνελ, φάνηκε το φως. Και τότε ένα τεράστιο χαμόγελο βγήκε από τα χείλη τους. Ναι, είχαν περάσει ένα Γολγοθά για να πετύχουν. Όμως δεν το έβαλαν κάτω και κέρδισαν.
Αυτού του είδους οι άνθρωποι, είναι οι αληθινοί νικητές της ζωής. Γιατί παρόλο που η ζωή τους δεν ήταν στρωμένη με ροδοπέταλα, και παρόλα τα εμπόδια που τους έβαλαν, τα κατάφεραν.
Όταν μπορείς να ξεπερνάς τις δυσκολίες και να βγαίνεις νικητής, είσαι μεγάλος μάγκας φίλε μου και αυτή σου η νίκη μέτρα διπλά.
Είναι μια νίκη κόντρα σε όλους και σε όλα.
