Γράφει η Μαυρίδου Κατερίνα
Να τη θυμάσαι αυτή τη μέρα.
Θα είναι η μέρα που η μοίρα τα’φερε έτσι και τυχαία γνωριστήκαμε.
Θα είναι η μέρα που μ’ακούμπησε το βλέμμα σου και γύρισα να δω αν με κοιτούσες, μα είχες ήδη στρέψει το βλέμμα σου αλλού.
Θα είναι η μέρα που μαράθηκε η βουκαμβίλια που μου ‘χες χαρίσει, μα ποτέ δεν έχασε το έντονο της χρώμα.
Θα είναι η μέρα που λυπήθηκα γι’ ακόμη μια φορά που δεν κοιμόμαστε μαζί τα βράδια.
Θα είναι η μέρα που σκέφτηκα να σου αφήσω ένα σημείωμα και να σου πώ πως είσαι ο έρωτας μου, μα δείλιασα.
Θα είναι η μέρα που ονειρεύτηκα στιγμές μαζί σου, σ’ακρογιαλιές και σπηλιές μαγικές κι ύστερα άφησα τη σκέψη να χαθεί μαζί με τον καπνό απ’το τσιγάρο που φυσούσα.
Θα είναι η μέρα που όλα όσα ήθελα να σου πώ πνίγηκαν μέσα σ’έναν βαθύ αναστεναγμό.
Θα είναι η μέρα που σιγοτραγουδούσα κάτι στίχους, αλλά εσύ ποτέ σου δεν τους άκουσες.
Θα είναι η μέρα που για πρώτη φορά κοιταχτήκαμε στα μάτια κι ήταν θαρρείς και γνωριζόμασταν από πάντα.
Θα είναι η μέρα που είχε ολόγιομο φεγγάρι και’μείς κάναμε βόλτα με τ’αμάξι ακούγοντας τις ροκιές μας.
Θα είναι η μέρα που ήθελες πολύ να με φιλήσεις, και’γώ το ίδιο…μα δεν το έκανες. Και συνεχίσαμε να πίνουμε τα ποτά μας.
Να τη θυμάσαι αυτή τη μέρα.
Θα είναι η μέρα που δεν με φίλησες.