Γράφει η Αντωνία Χατζηγιάννη
Δεν θέλω μεγάλες δηλώσεις.
Θέλω πράξεις.
Εκείνες τις μικρές, τις καθημερινές, που δεν χρειάζονται υποσχέσεις για να μετρήσουν.
Να με κρατάς όταν όλα σωπαίνουν.
Όταν δεν υπάρχουν λόγια, όταν κουράζεται η μέρα και βαραίνει η ψυχή.
Να με κρατάς χωρίς φόβο. Όπως κρατάς κάτι που δεν θες να χάσεις, αλλά ούτε να φυλακίσεις.
Δεν θέλω φωτιές και θεαματικά φιλιά.
Θέλω να ανάβεις φως μέσα μου, απλά με την παρουσία σου.
Να με κοιτάς με εκείνο το βλέμμα που θυμίζει σπίτι μετά από μια δύσκολη μέρα.
Να ακουμπώ το κεφάλι μου στον ώμο σου και να χωράω. Να χωράω χωρίς να χρειάζεται να μικρύνω.
Θέλω να γελάμε. Να διαφωνούμε. Να κάνουμε ειρήνη πάνω από ένα πιάτο μακαρόνια και δυο κουρασμένες ανάσες.
Να περπατάμε χωρίς προορισμό. Να μαλώνουμε για το ποιος έχει δίκιο και να γελάμε γιατί κανείς δεν έχει.
Να με παίρνεις αγκαλιά όχι γιατί κάτι συνέβη, αλλά γιατί έτσι πρέπει να τελειώνει κάθε μέρα.
Θέλω να θυμάσαι πώς με αγάπησες.
Όχι σαν γυναίκα που απλώς μπήκε στη ζωή σου, αλλά σαν εκείνη που έφερε φως στα σκοτάδια σου.
Να με κοιτάς και να θυμάσαι πόσο πάλεψες για να με βρεις.
Κι εγώ να θυμάμαι πόσο στάθηκες δίπλα μου όταν δεν μπορούσα να σταθώ μόνη.
Δεν θέλω το τέλειο. Θέλω το αληθινό.
Αυτό που έχει στιγμές σιωπής και λάθη, αλλά δεν χάνει το «εμείς».
Να μη φοβάσαι τα χρόνια που περνούν — αν μεγαλώσουμε μαζί, δεν θα μας φοβίσει τίποτα.
Κράτα με έτσι. Όπως είμαστε.
Με τα λάθη, τα πείσματα, τα “συγγνώμη” και τα “έλα εδώ”.
Κράτα με όταν δεν έχω λόγια, όταν δεν έχω δύναμη, όταν δεν έχω εμένα.
Κράτα με, γιατί εκεί μέσα, στην αγκαλιά σου,
ξαναθυμάμαι ποια είμαι.
Κι αυτό,
είναι η πιο μεγάλη μορφή αγάπης.
