Γράφει ο Γιώργος Καραγεώργος
Να βρεις εκείνον τον άνθρωπο που θα σε κάνει να μην φοβάσαι το “για πάντα”.
Να βρεις τον άνθρωπο που θα σου εμπνέει ασφάλεια, ηρεμία και σιγουριά. Που θα είναι, και θα είσαι κι εσύ, σε όλα τα αύριο και σε όλο το φάσμα του μέλλοντος.
Που θα σε κάνει να λες, “αξίζει να ρίξω την άγκυρά μου σε ετούτο το λιμάνι ρε γαμώτο”.
Γιατί δεν είναι καθόλου εύκολο το “για πάντα” φίλε μου.
Σε τρομάζει.
Σε δένει κόμπο.
Σου θυμίζει υποσχέσεις που κάποτε έσπασαν, όνειρα που κάποτε κάηκαν, ανθρώπους που έφυγαν χωρίς να ρωτήσουνε.
Το “για πάντα” θέλει πολλά κότσια.
Θέλει ψυχή.
Θέλει εκείνον που δεν θα σε βάλει ποτέ να διαλέξεις αν θα μείνεις ή αν θα φύγεις, γιατί η επιλογή θα είναι ήδη μέσα σου κι είναι μία… Να μείνεις!
Να βρεις, σου λέω, εκείνον τον άνθρωπο που δεν θα σε πνίγει, αλλά θα σου μαθαίνει την ελευθερία μέσα στη δέσμευση.
Που θα σου δείχνει πως το χέρι που κρατάς δεν είναι δεσμά, είναι φτερά.
Που θα σε κάνει να θες να γεράσεις δίπλα του, χωρίς να σε νοιάζει αν θα έρθουν ρυτίδες, γιατί θα ξέρεις πως και οι δυο θα γελάτε με τις ίδιες ιστορίες, χρόνια μετά.
Και τότε πια θα καταλάβεις πως το “για πάντα” δεν είναι φόβος. Είναι λύτρωση.
Δεν είναι βάρος. Είναι σπίτι.
Είναι το βλέμμα που θα σε γυρίζει πίσω στη ζωή κάθε φορά που νιώθεις πως σου γλιστράει από τα χέρια.
Είναι το κορμί που θα θες να ακουμπάς ακόμα κι όταν θα πονάς.
Είναι το λιμάνι και το καράβι μαζί. Το κύμα κι η γαλήνη.
Κι αν είναι να φοβηθείς κάτι, να φοβηθείς μόνο να μην το χάσεις.
Γιατί το “για πάντα”, όταν το βρεις, γίνεται θάρρος κι όχι φόβος.
