Γράφει η Κατερίνα Μίσσια
Κάποιος μου είπε πως η παύλα ανάμεσα στο έτος γέννησης και στο έτος θανάτου είναι όλη σου η ζωή.
Ναι ρε φίλε, δεν είναι απλά όλη σου η ζωή, είναι η ζωή που επέλεξες να κάνεις!
Είναι ό,τι έκανες και ό,τι δεν έκανες όσο ζούσες! Είσαι εσύ! Εσύ και όλοι εκείνοι που είναι δίπλα σου. Τα πρωινά σου, τα μεσημέρια σου, τα βράδια σου.
Οι έρωτες σου και οι αγάπες σου. Ο πόνος σου και τα δάκρυά σου. Οι θυμωσιές σου. Όλα αυτά τα “ανούσια” που μας λένε μερικοί.
«Δεν αξίζει να κλαις.» «Δεν αξίζει να στεναχωριέσαι.»
Τι λες φίλε μου; Αυτό είναι ζωή!
Να γελάω δυνατά αλλά και να κλαίω δυνατά! Να ξυπνάω το πρωί με τις χαρές μου αλλά και με τις λύπες μου! Να τρέχω στη δουλειά, να βρίζω τη δουλειά, αλλά και να χαίρομαι σαν μικρό παιδί όταν πιάνω τους στόχους που βάζω.
Ζωή είναι οι φίλοι μου, που άλλοτε είμαστε κοντά, άλλοτε απομακρυνόμαστε για ανόητους λόγους και πάλι ξανά απο την αρχή!
Ζωή είναι οι έρωτές μου, που μια τους ξεζουμίζω μέσα στη δίνη τους και μια τους τους πενθώ σα να τελείωσε ο κόσμος.
Ζωή είναι η οικογένειά μου η βιολογική αλλά και η οικογένεια της επιλογής μου!
Εκεί να δεις πόση ζωή υπάρχει!
Ξέρεις όμως τί θέλω; Όταν έρθει η μέρα που θα μπει το έτος μετά την παύλα, να πούνε όλοι όσοι με γνώρισαν, “ρε αυτή έζησε! Και έζησε όπως εκείνη γούσταρε!”
Δες τελικά πόσα πράγματα είναι μια μικρή παύλα.