Μόνο θυμό έχω τώρα να σου δώσω και να ξέρεις κι αυτό πολύ σου είναι!
Έβλεπες να τα καταφέρνω, να αντέχω και να μένω και πίστευες πως δε χρειαζόταν να ανταποκριθείς σε τίποτα από όλα αυτά που προσπαθούσα να σε κάνω να καταλάβεις.
Γράφει η Αστέρω
Ξέρεις πόσο δύσκολο είναι να προσπαθείς για δύο; Να αγαπάς για δύο, να αγκαλιάζεις για δύο, να πονάς για δύο και να τα κάνεις όλα μόνος σου; Και ποιο το νόημα δηλαδή να είσαι με κάποιον αν προσπαθείς μόνος; Δεν υπάρχει κανένας απολύτως λόγος, άκου με που σου λέω.
Πόσες φορές δε σου μίλησα; Με κάθε πιθανό τρόπο μήπως και το καταλάβεις. Με κοίταγες πότε με μειδίαμα και πότε με αγανάκτηση γιατί έπρεπε να τα ξανά ακούσεις απ’ την αρχή. Κι εγώ έπρεπε να βρω τρόπους να σε κάνω να καταλάβεις πόσο σημαντικά ήταν για μένα όλα αυτά και υπήρχαν στιγμές που ακόμη κι εγώ κούραζα τον εαυτό μου. Τι νόημα είχε να ζητάω τα αυτονόητα;
Έβλεπες να τα καταφέρνω, να αντέχω και να μένω και πίστευες πως δε χρειαζόταν να ανταποκριθείς σε τίποτα από όλα αυτά που προσπαθούσα να σε κάνω να καταλάβεις.
«Δεν έχεις ανάγκη εσύ», έλεγες περιπαιχτικά μετά το «εγώ έτσι αγαπάω». Και την κάθε μου ανάγκη στην είπα μία-μία. Με το καλό, με νάζι, με χιούμορ, με παράπονο, με θυμό. Στις έδωσα όλες απροστάτευτες στα χέρια σου να τις προσέχεις, να τις αγαπάς και να τις φροντίζεις κι εσύ τις άφηνες στην άκρη σαν βάρος.
Κι έμενα εγώ ευάλωτη, αφού σου είχα δώσει τη δύναμη να με συνθλίβεις όποτε σου καπνίσει. Όχι, δεν ήταν πως δεν μπορούσες ή ήσουν ανίκανος να αντιληφθείς. Ήταν η πεποίθηση πως οι «άντρες» στέκονται στο ύψος τους και δεν κάνουν γλυκανάλατα. Μόνο που επέλεγες πού θα είσαι «άντρας» και πού όχι. Βολεύτηκες και σε άφησα βολεμένο.
Μετά ήρθαν οι προειδοποιήσεις. Σου μίλαγα, οριοθετούσα και μάζευα όλα αυτά που τόσο απλόχερα σου έδινα. Δεν σου άρεσε. Λογικό. Όμως πόσο απόθεμα να έχει ένας άνθρωπος για να προσπαθεί για πάντα; Και γιατί να συνεχίσει να προσπαθεί δηλαδή;
Αλλά ακόμη και τότε δεν προσπάθησες για τίποτα. Κάτι αναλαμπές στη χάσει και στη φέξει έτσι για να ρίξεις σκόνη στα μάτια. Δεν έκανες τίποτα ουσιαστικό για να σώσεις εμάς. Το χρέωσες κι αυτό στις δικές μου αρμοδιότητες.
Βλέπεις το δεδομένο δε φαντάζεται ποτέ κανείς πως θα το χάσει. Και για να γίνει κάποιος δεδομένος έχει φταίξει κι ο ίδιος. Αλλά αυτό είναι κάτι που το καταλαβαίνεις αργά. Και δεν μετανιώνω για τίποτα, γιατί σ’ αγάπησα πολύ. Για το μόνο που στεναχωριέμαι είναι που επέτρεψα στον εαυτό μου να ζει με ψίχουλα αγάπης.
Για όλα αυτά που δεν έκανες για εμάς, θα σου θυμώνω πάντα. Όλη αυτή η αγάπη, το νοιάξιμο και η φροντίδα έχουν μετατραπεί σε έναν απέραντο ωκεανό αδιαφορίας. Και κάθε φορά που σε φέρνω στο μυαλό μου νιώθω μόνο οργή για το πόσο χαμηλά είχα αξιολογήσει εγώ εμένα.
Μόνο θυμό έχω τώρα να σου δώσω και να ξέρεις κι αυτό πολύ σου είναι!