Μια ζωή να παλεύεις για να γίνεις αυτό που θέλουν οι άλλοι.

Γράφει η Μπάρμπυ Κορμαρή

Κατά βάθος είσαι πνεύμα ασυμβίβαστο. Γεμάτη πάθος και όνειρα, γεμάτη θέλω κι επιθυμίες, που ήθελες να πραγματοποιήσεις κόντρα στα πρέπει και τους κανόνες. Πάντα έλεγες πως θέλεις να ζεις με την καρδιά σου κι αρνιόσουν τη φωνή της λογικής.

Κι όμως έπεσες στην παγίδα των άλλων.

Νόμιζες πως για να σ’ αγαπούν και να σε αποδέχονται έπρεπε να είσαι όπως οι άλλοι σε θέλουν, έπρεπε να υποχωρείς και να συμβιβάζεσαι.

Ακολούθησες λοιπόν τους κανόνες τους. Τους κανόνες εκείνους που κάποτε κορόιδευες. Και συμβιβάστηκες. Αναπροσάρμοσες τα θέλω σου για να ταιριάξουν με τα θέλω τα δικά τους, μέχρι που σου έγινε συνήθεια να αναζητάς στο βλέμμα τους τις επιθυμίες τους για να τις εκπληρώσεις, για να σε αποδέχονται και να σε αγαπούν.

Τα όνειρά σου χάθηκαν μέσα στο χάος των ξένων επιθυμιών. Κι εσύ να προσπαθείς να προσαρμοστείς, να ταιριάξεις  τα θέλω σου στη δική τους κορνίζα, να τα στριμώχνεις και να μη χωράνε, να πνίγεις τις αντιδράσεις σου, να μετράς τα λόγια σου, να προσέχεις τις κινήσεις σου και να προσπαθείς συνεχώς να τους ευχαριστήσεις όλους.

Βρέθηκες να είσαι χωρίς ταυτότητα. Είχες πάντα μια ιδιότητα και κάποιον άλλον σα σημείο αναφοράς. Κόρη, φίλη, σύζυγος, μητέρα, ιδιότητες που πάντα σε έβαζαν να ανήκεις δίπλα σε κάποιον άλλον. Αλήθεια, το όνομά σου το θυμόταν κανείς;

Έβαλες τον εαυτό σου στο περιθώριο και ζούσες τη ζωή των άλλων. Παγιδευμένη από τον ίδιο σου τον εαυτό πνιγόσουν από τις επιθυμίες που προσπαθούσαν να βρουν μια διέξοδο, λαχταρούσες να ζήσεις μια φορά για σένα, με το δικό σου τρόπο. Μα φοβόσουν… Φοβόσουν πως δε θα σ’ αγαπούν, πως δε θα τους αρέσεις, πως δε θα σε αποδεχτούν. Και συνέχιζες να χτίζεις την εικόνα που νόμιζες ότι πρέπει να έχεις.

Έμαθες να βάζεις τον εαυτό σου και τις ανάγκες σου σε δεύτερη μοίρα. Φρόντιζες πάντα για τους άλλους, ξεχνώντας ότι κι εσύ είσαι ξεχωριστή.

Έβαλες στον αυτόματο πιλότο τη ζωή σου κάνοντας κάθε μέρα τα ίδια πράγματα. Κάθε μέρα ίδια με την προηγούμενη κι εσύ να νιώθεις πως δε ζεις. Και να μην τολμάς να μιλήσεις, και να μην τολμάς να διεκδικήσεις τίποτα για σένα. Και κάθε φορά που προσπαθούσες να ξεφύγεις ο φόβος να σου βάζει τρικλοποδιά και να σε γυρίζει πίσω στα γνωστά, στα σίγουρα.

Μέχρι που ήρθε κάποια στιγμή που είπες «Φτάνει πια!». Ήταν τότε που συνειδητοποίησες ότι έχεις πάψει να χαμογελάς. Τότε που ένιωσες να πνίγεσαι στη ζωή που κάποιοι άλλοι διάλεξαν για σένα. Τότε που κατάλαβες ότι υπάρχεις αλλά δε ζεις.

Γιατί κουράστηκες να προσπαθείς να γίνεις κάποια που δεν είσαι. Γιατί βαρέθηκες να αλλάζεις για να αρέσεις στους άλλους.

Και αποφάσισες να τολμήσεις να είσαι αυθεντική. Να πετάξεις από πάνω σου τις ταμπέλες που σου φόρεσαν οι άλλοι και να είσαι απλά ο εαυτός σου. Ο ανθρώπινος κι ευάλωτος εαυτός σου, με τις αδυναμίες και τα λάθη του. Αποφάσισες να είσαι ο εαυτός σου σε έναν κόσμο που προσπαθούσε να σε κάνει σαν όλους τους άλλους και να σε φέρει στα δικά του μέτρα.

Άλλαξες τις προτεραιότητές σου και για πρώτη φορά αποφάσισες να ακολουθήσεις τα θέλω σου. Αποφάσισες να αντιμετωπίσεις τους φόβους σου και να πας παρακάτω. Να αλλάξεις τη ζωή σου και να διεκδικήσεις όλα όσα στερήθηκες στην προσπάθειά σου να ευχαριστείς πάντα τους άλλους.

Άρχισες να αναγνωρίζεις τις επιθυμίες σου και να τις ικανοποιείς. Κι έπαψες να υποχωρείς σε κάθε δυσκολία. Κι αν κάποιοι ξαφνιάστηκαν κι αντέδρασαν μπροστά στην αλλαγή σου, σημαίνει απλά πως ποτέ δεν είχαν κάνει τον κόπο να σε γνωρίσουν πραγματικά.

Και σιγά σιγά έμαθες να αποδέχεσαι τον εαυτό σου και να τον αγαπάς. Άρχισες να ανοίγεσαι, να διεκδικείς, να τολμάς. Δε δέχεσαι πια να χαμηλώσεις το επίπεδό σου για να διευκολύνεις αυτούς που δε μπορούν  να ανεβάσουν το δικό τους. Έπαψες να σπαταλάς το χρόνο σου σε εξηγήσεις και δικαιολογίες. Και δεν κρύβεις πια τα συναισθήματά σου. Κι αν κάποιοι νιώθουν άβολα, δεν πειράζει. Αν κάποιος μπορεί να σε αγαπήσει, ας το κάνει γι’ αυτό που πραγματικά είσαι κι όχι γι’ αυτό που εκείνος θέλει να έχει.

Ακόμα και τα λάθη σου τα αποδέχτηκες. Γιατί είναι δικά σου, επιλογή σου. Μα δεν τους επιτρέπεις να σε διαμορφώνουν. Τα αξιολογείς και τα αφήνεις πίσω σου. Και συνεχίζεις την καινούρια διαδρομή σου.

Δε φοβάσαι πια το ρίσκο, δεν σταματάς στις αναποδιές. Δεν επιτρέπεις σε κανέναν να σε κρίνει και να σε κατακρίνει, και κυρίως δεν επιτρέπεις σε κανέναν να προσπαθήσει να σε αλλάξει για να σε φέρει στα μέτρα του.

Γιατί τώρα πια έμαθες να είσαι εσύ. Και διεκδικείς τα θέλω σου. Και κυνηγάς τα όνειρά σου. Και ανακαλύπτεις ότι υπάρχουν άνθρωποι που σ’ αγαπούν γι΄ αυτό ακριβώς που είσαι και επιλέγουν να είναι μαζί σου χωρίς όρους. Και απολαμβάνεις τις καινούριες εμπειρίες, όλες αυτές που κάποτε στερήθηκες, και ζεις τις στιγμές με όλο σου το είναι. Μαθαίνεις να μοιράζεσαι, μαθαίνεις να εκφράζεσαι, μαθαίνεις να απολαμβάνεις την κάθε στιγμή. Και σ’ αρέσει. Και χαμογελάς. Χαμογελάς απ’ την καρδιά σου. Κι αυτό είναι αρκετό. Αρκετό για να πας παρακάτω, μ΄εκείνους που σου δίνουν χώρο στη ζωή τους και σε θέλουν δίπλα τους γιατί απλά σε αγαπούν. Αρκετό για να πας παρακάτω σε μια καινούρια ζωή, ακριβώς όπως την ονειρεύτηκες. Γιατί απλά το αξίζεις.