Γράφει η Κορίνα Παπαδοπουλου
Και τώρα Τι; Και θα μου λείπεις και θα σου λείπω και οι μέρες πλέον θα είναι άδειες, γκρίζες, χωρίς χρώμα. Και οι νύχτες; Αυτές θα ‘ναι πιο δύσκολες. Πυκνό το σκοτάδι τους που σε ρουφάει μέσα. Γιατί τώρα πρέπει πάλι, ξανά από την αρχή να μάθω να ζω; Σε μια άλλη καθημερινότητα, διαφορετική. Εκείνη που εσύ δεν θα σε μέρος της. Και πως το κάνω τώρα αυτό; Πως θα μάθω ξανά; Κι αν δεν θέλω; Κι αν θέλω να σου φωνάξω πόσο σ’ αγαπάω; Κι αν θέλω απλά να σου πω ότι δεν μπορώ να ζήσω μακριά σου; Βασικά δεν είναι πως δεν μπορώ, μπορώ, είναι που δεν θέλω. Κάθε κύτταρο της καρδιάς μου αρνείται. Αρνείται να δεχτεί πως οι μέρες από δω και μπρος δεν θα έχουν το όνομά σου, το άρωμά σου, το άγγιγμα σου. Γιατί να θέλω μία τέτοια καθημερινότητα; Κι αν το μόνο που θέλω είναι να ‘ρθω κοντά σου; Να σε κοιτάξω στα μάτια μήπως, τότε μου παραδεχτείς πως νιώθεις. Γιατί δεν μπορεί να κάνω λάθος. Δεν μπορεί να κάνω τόσο λάθος. Μου λείπεις. Θα μου λείπεις. Πονάει. Δεν θέλω να μου λείπεις. Δεν θέλω να πονάει. Θέλω απλά να έρθεις να με πάρεις αγκαλιά. Χωρίς πολλά λόγια να μου πεις απλά είμαι βλάκας. Μου φτάνει. Και όλα τότε θα βγάζουν νόημα. Μη μ’ αφήσεις να φύγω δεν θέλω να φύγω. Η καρδιά μου φωνάζει το όνομα σου. Σε φωνάζει. Δεν ακούς; Γιατί δεν ακούς;
Σ’αγαπάω.