Μαζί της έμαθες, πώς είναι οι στιγμές που σου κόβουν την ανάσα..

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου

Μαζί της έμαθες να βουτάς στα βαθιά.
Να αγαπάς τα σκοτάδια και να μην κοιτάς ποτέ πίσω σου να δεις αν είναι εκεί.
Ήξερες, πως ήταν πάντα εκεί.
Ήξερε, πως εσύ θα έφευγες πρώτος.
Ήξερε, πως εσύ θα ξέχναγες πρώτος.
Ήξερε, πως εσύ θα έβαζες και την τελεία και την παύλα.
Κι εκείνη χόρευε σε έναν ρυθμό δικό της, που μόνο εκείνη μπορούσε να ακούσει.
Ήταν μια μελωδία που κάποτε μοιράστηκε μαζί σου, μα τώρα ήταν και πάλι δική της.
Ήταν ολόδική της.
Δεν χρειάστηκε να φύγει ποτέ..
Σε άφηνε να ξεμακραίνεις, να γυρνάς, να ξαναφεύγεις.
Ο δικός της τρόπος να αγαπά, ήταν τέτοιος που δεν είχε μέσα της φόβο.
Ήξερε πως είτε μαζί είτε χώρια, θα σε κουβάλαγε πάντα μαζί της.
Σαν εκείνο το μικρό γατί που χωνόταν πάνω από τον ώμο σου.
Πολλές φορές σου είπε “θα φύγω”, κι άλλες τόσες σου είπε “έφυγα” μόνο και μόνο για να καταλάβεις, πως εκείνη, είχε χίλιους δρόμους να φύγει και τη δύναμη να ανοίξει άλλους τόσους, μα δεν ήταν η επιλογή της.
Η επιλογή της, ήταν να μένει.
Η επιλογή της, ήσουν εσύ.
Και έτσι σου έμαθε να κολυμπάς από την αρχή.
Σου έμαθε να βουτάς με τα μάτια ανοιχτά και άγνοια κινδύνου.
Σου έμαθε πώς είναι οι στιγμές που σου κόβουν την ανάσα.
Μα πάνω από όλα, σου έμαθε πώς είναι να είσαι κάποιου η επιλογή.
Ούτε η ανάγκη, ούτε η υποχρέωση, ούτε η δέσμευση.
Η ελεύθερη επιλογή.. ο άνεμος..