Κάποτε θα βρω το κουράγιο να σου πω, πόσο σε θέλω..
Γράφει η Ιωάννα Ντρε
Σε αγαπώ, αλλά δε μπορώ να στο εκφράσω, γιατί ανήκεις αλλού και το εμπόδιο αυτό μου απαγορεύει να έχω το δικαίωμα να στο πω. Η αγάπη όμως δεν έχει ως πυξίδα τη λογική. Ούτε τα σωστά, ούτε τα πρέπει. Δεν υπάρχουν εξηγήσεις, πώς και γιατί.
Δε ξέρω πως θα αντιδράσεις, αν καταφέρω κάποτε να στο πω. Το μόνο σίγουρο είναι, ότι εγώ δε θα μπορέσω να συγκρατήσω τα δάκρυά μου. Είμαι σίγουρη γι αυτό. Γιατί κάθε φορά που κάνω πρόβες μόνη μου, στις σκέψεις μου να μιλώ και να απαντώ, κλαίω. Δε θέλω όμως να με δεις έτσι. Δε θέλω να με λυπηθείς, ούτε να με συμπονέσεις. Θέλω να με νιώσεις απλά.
Μακάρι να είναι νύχτα όταν θα σε αντικρίσω. Κάπου στο μισοσκόταδο μια βροχερής νύχτας. Κάπου εκεί θα ξεγυμνωθεί η αλήθεια. Θα μου είναι πιο εύκολο να σου μιλήσω τότε για να μπερδευτούν τα δάκρυά μου με τις σταγόνες της βροχής και να σε ξεγελάσουν. Θα με κρατήσεις λιγάκι στην αγκαλιά σου, να κουρνιάσω στη ζεστασιά του κορμιού σου, για όσο χρόνο μου απομένει ή θα πρέπει να μαζέψω δύναμη να αντέξω την απόρριψή σου;
Ακόμα κι έτσι όμως, πρέπει να βρω το κουράγιο να στο πω και ύστερα θα εξαφανιστώ, για να συνεχίσεις τη ζωή σου δίχως τη σκιά της παρουσίας μου κοντά σου.