Γράφει η Φύλλις Γκούστη
Κοίταξε τον ήλιο ευθεία με τα μάτια της. Βρήκε το θάρρος να μην κατεβάσει το βλέμμα. Εκείνος, με την σειρά του, την καθρέφτισε. Την ξεμπρόστιασε. Της έβγαλε όλα τα βαθιά συναισθήματα στην επιφάνεια.
Και αισθάνθηκε τόσο μικρή, στο δέος των συναισθημάτων της.
Σχεδόν, αβοήθητη.
Είχε αλλάξει και είχε έρθει η ώρα να το δει. Να το συνειδητοποιήσει. Να το αποδεκτεί. Έπραττε πια και σκεφτόταν διαφορετικά και αυτό, φαινόταν σε κάθε της κίνηση.
Σε κάθε της αντίδραση.
Είχε πάρει για τα καλά πλέον την ευθύνη της ζωής της και αυτό της καθρεφτίζονταν στον φλογερό αυτό ήλιο.
Αντί για έπαρση όμως, έβγαινε ευαισθησία στην επιφάνεια της καρδιάς της.
Αντί εγωισμού και περηφάνιας για τα όσα είχε μόνη της καταφερει τόσα χρόνια, τώρα έβγαινε ευαλωτότητα και ομορφιά.
Ηρεμία. Γαλήνη ψυχής.
Κι ας έφερε αρκετό δάκρυ το ευθύ αντίκρυσμα στον ήλιο.
Δάκρυ και αντανάκλαση. Δεν ήταν πλέον η ίδια.
Και τώρα, το γνώριζε. Το ένιωθε.
Ένα νέο κεφάλαιο μόλις ξεκινούσε και παρα τα δάκρυα, λύτρωση υπερίσχυε.
Ανακούφιση και κάποια μικρή, πρωτόγνωρη δόση χαράς, που μόλις! Γεννιόταν.
Γεννιόταν η χαρά, μαζί με τον νέο της εαυτό.
Αγκαλιά.
Χέρι χέρι θα πηγαιναν από εδώ και πέρα η χαρά, η γαλήνη της ψυχής της και η ίδια.
Ένα -ευχαριστώ- μόνο μπόρεσε να ψελλίσει στην αόρατη από ψηλά βοήθεια, κοιτώντας τον ουρανό
και νιωθοντας παράλληλα το μικρό εσωτερικό κορίτσι μέσα της.
Δεν φοβόταν πια.
Ολα όσα ηρθαν, όσο πόνο κι αν έφεραν,
την είχαν κάνει αυτό που μόλις συνειδητοποιούσε ότι έχει γίνει.
Περίεργο νιώσιμο η ευγνωμοσύνη, η αναγνώριση, η αποδοχή..
Άξιζε σκέφτηκε η διαδρομή και έκλεισε το μάτι της στον ήλιο.
Να θυμάσαι πως ό,τι περνάμε, κρίνεται στην οπτική του πώς θα το δούμε εμείς.
Υποφέρω από κατί;
Ή μαθαίνω και εξελίσσομαι μέσα από αυτό;
Η απάντηση, δική σου!