Γράφει η Λίνα Παυλοπούλου
Αν δεν βιώσεις το συναίσθημα, πες μου πως θα θεραπευτείς;
Παγωνιά μέσα στο κατακαλόκαιρο.
Ένας εαυτός παγωμένος.
Ένας θυμός μη εκφρασμένος, στραμμένος προς τα μέσα.
Τον γύρισες μέσα σου και τον έκανες θλίψη.
Κατάθλιψη φωνάζει.
Δυσκολεύεσαι να κοιμηθείς, να θυμηθείς, να χαρείς.
Θέλεις και δεν θέλεις.
Μπορείς και δεν μπορείς.
Επιθυμείς αλλά δεν τολμάς να έρθεις σε επαφή με την επιθυμία σου.
Έχεις προσκολληθεί στην αδράνεια.
Κάνεις ένα βήμα να βγεις από το καβούκι σου και αμέσως μετά ξαναμπαίνεις μέσα.
Ενα πένθος που επιλέγεις να μη βιώσεις, σε καθηλώνει.
Αδυνατείς να αποδεχτείς, πες μου, χωρίς αποδοχή πώς θα αναγεννηθείς;
Διψάς για χαρά μα δεν πας στην πηγή να πιεις.
Σα να μην το αξίζεις, έπεισες τον εαυτό σου.
Ως πότε; Μου λες;
Ως πότε θα αρνείσαι την πραγματικότητα;
Ψάχνεις το ιδεατό, μα αλλοίμονο αν υπάρχει, εκεί που ψάχνεις, δεν είναι σίγουρα.
Σκληρή η αλήθεια πάντα και πονάει.
Όμως σκληρότερο είναι αυτό που επιλέγεις, να μη ζεις.