Γράφει η Γεωργία Ντούνη
Ο έρωτας μας κρατάει ζωντανούς, ακόμα κι όταν ο φόβος ψιθυρίζει «φύγε»
Υπάρχουν στιγμές που αισθάνομαι ότι ο έρωτας και ο φόβος της εγκατάλειψης περπατούν χέρι-χέρι. Είναι μια αίσθηση που δε φωνάζει, αλλά ψιθυρίζει κάθε φορά που κάποιος που αγαπώ απομακρύνεται, ή ακόμη και όταν σιωπά.
Δεν είναι απλώς η ανησυχία μήπως φύγει είναι η βαθιά, εσωτερική πεποίθηση ότι χωρίς τον άλλον η ζωή θα χάσει λίγο από τη λάμψη της.
Πολλές φορές προσπαθώ να καταλάβω από πού πηγάζει αυτή η αίσθηση. Ίσως από παλιές πληγές, ίσως από στιγμές που ένιωσα μόνη και ανυπεράσπιστη.
Κάθε φόβος που κουβαλάμε, μικρός ή μεγάλος, αφήνει ένα σημάδι μέσα μας και στον έρωτα, αυτά τα σημάδια εμφανίζονται σαν μια αόρατη σκιά που παραμονεύει, ακόμη και στις πιο φωτεινές στιγμές.
Όμως, δε θέλω να αφήσω τον φόβο να καθορίζει τις σχέσεις μου. Θέλω να αγαπώ χωρίς να στραγγαλίζω, να εμπιστεύομαι χωρίς να πιέζω, να δίνω χώρο χωρίς να φοβάμαι ότι ο άλλος θα φύγει. Κάθε φορά που αντιστέκομαι στον φόβο μου και αφήνομαι στον έρωτα, νιώθω μια μικρή απελευθέρωση, σαν να λέω στον εαυτό μου ότι η αγάπη δεν είναι ιδιοκτησία, αλλά συνάντηση δύο ψυχών που επιλέγουν να μείνουν μαζί, με ή χωρίς εγγυήσεις.
Και ναι, είναι τρομακτικό μερικές φορές. Είναι τρομακτικό να ανοίγεις την καρδιά σου, να αγαπάς με όλη σου τη δύναμη και να μην ξέρεις αν η άλλη πλευρά θα ανταποκριθεί με τον ίδιο τρόπο. Αλλά μέσα σε αυτόν τον φόβο υπάρχει και η ομορφιά: η ικανότητα να νιώθεις τόσο έντονα, τόσο ζωντανά, τόσο αληθινά.
Στο τέλος, κατάλαβα ότι ο φόβος της εγκατάλειψης δεν είναι εχθρός, είναι υπενθύμιση ότι αγαπάω βαθιά. Η αγάπη που αντέχει δε γεννιέται από την ανασφάλεια, αλλά από την εμπιστοσύνη, την ειλικρίνεια και την επιλογή να μείνεις, ξανά και ξανά, δίπλα στον άνθρωπο που έχεις επιλέξει να αγαπάς. Ο φόβος μπορεί να υπάρχει, αλλά δε θα αφήσω ποτέ να τον αφήσω να κλέψει τη χαρά του να αγαπάς και να αγαπιέσαι.
