Γράφει η Σοφία Σοφιανίδου
Θα ήταν ψέματα αν δεν παραδεχόμασταν πως τα προβλήματα, μικρά ή μεγάλα, που καλούμαστε να επιλύσουμε καθημερινά είναι αμέτρητα. Από το «δεν άκουσα το ξυπνητήρι» και το «τι να φορέσω σήμερα» μέχρι το «μου ζήτησε να χωρίσουμε» και το «πρέπει να αλλάξω επαγγελματική κατεύθυνση» μια επιλογή δρόμος.
Δεν είναι λίγες οι φορές που η καθημερινότητα και οι παλαβοί ρυθμοί που ζούμε αποπροσανατολίζουν την προσοχή μας από την εύρεση λύσης κάποιων προβλημάτων με αποτέλεσμα να μας έχουν, σχεδόν, αδρανοποιήσει. Σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις έχουμε μείνει μέσα στο πρόβλημα και το κοιτάμε.
Αναλύουμε τόσο τις όποιες δύσκολες καταστάσεις έχουμε να διαχειριστούμε και εστιάζουμε τόσο στο τι κακό μας βρήκε πάλι, όπου από μόνοι μας σαμποτάρουμε τον εαυτό μας και κάνουμε τη πιθανότητα εύρεσης μιας λύσης να φαντάζει δύσκολο σενάριο αν όχι ακατόρθωτο.
Δεν είναι λύση να αναμασάμε το πρόβλημα. Η λύση είναι το ζητούμενο. Είναι σαν να μας λένε πόσο κάνει δύο συν τρία κι εμείς να αναλύουμε το δύο και το τρία. Πώς θα μας βοηθήσει αυτό να βρούμε το αποτέλεσμα;
Η θυματοποίηση είναι μια μεγάλη αιτία που μας κρατάει πίσω. Λυπόμαστε τον εαυτό μας για ό,τι κακό, μικρό ή μεγάλο, μας έχει βρει και αν σε πιάσει η κινούμενη άμμος να κουνιέσαι θα σε ρουφήξει στον πάτο πριν προλάβεις να πεις Ναβουγοδονόσωρας.
Σε κάτι τέτοιες καταστάσεις όπου έχουμε την πεποίθηση πως είμαστε το κέντρο του κόσμου και οι αδικημένοι του ντουνιά μένουμε στάσιμοι και δεν υπάρχει καμία ελπίδα να δούμε την κατάσταση σφαιρικά για να επιλύσουμε το οτιδήποτε. Αν σε καταπιεί ο εγωισμός και η μεμψιμοιρία ούτε κορδόνια δεν μπορείς να λύσεις, όχι πρόβλημα ζωής.
Εκεί που θα έπρεπε να στοχεύουμε, να ζητάμε και να προσπαθούμε να πετύχουμε, είναι οι λύσεις. Δεν έχει σημασία τι περνάμε. Αν δεν είναι ανίατη ασθένεια μπορεί να λυθεί. Φυσικά όχι πάντα με τον επιθυμητό τρόπο αλλά από ένα άλυτο πρόβλημα προτιμούμε μια ανεπιθύμητη λύση.
Καιρός να μεγαλώσουμε, να συνειδητοποιήσουμε πως καλό είναι να μένουμε για πάντα παιδιά αλλά στα δύσκολα να ξυπνάμε τον ώριμο εγκέφαλό μας αφού αυτός είναι ο μόνος τρόπος να βρούμε τις εξόδους στους καθημερινούς λαβύρινθους που όλοι έχουμε να περάσουμε.
Δε βοηθάει η επικέντρωση στο πρόβλημα μόνο με τον συναισθηματικό τρόπο προσέγγισης. Εννοείται πως είναι κι αυτό στάδιο της επίλυσής του αλλά σαν πρόλογος ενός κειμένου.
Γιατί το κυρίως θέμα είναι η επίλυση και η επίλυση θα έρθει με δεδομένα και λογική. Και η μεγαλύτερη ερωτική απογοήτευση να είναι αν γουστάρεις να είσαι μέσα στο πρόβλημα σημαίνει πως δεν ενδιαφέρεσαι να βγεις από τη στεναχώρια.
Είναι πολλές οι πίστες στο παιχνίδι της ζωής που περνάμε και έχουμε να περάσουμε. Καλό θα ήταν να μην καθόμαστε σαν θεατές και περιμένουμε να πέσει το μάννα από τον ουρανό. Εμείς κινούμε τα νήματα της ζωής μας και όσες απρόβλεπτες καταστάσεις κι αν μας βρουν ας οπλιστούμε με ψυχραιμία, κυρίως, και εστίαση στη λύση.
Δεν είναι μαθηματικές εξισώσεις η ζωή αλλά πρέπει να βρεις τα δεδομένα και να θέσεις το ζητούμενο. Και μόλις γίνει αυτό έχει καθαρίσει το μυαλό μας από το πρόβλημα και εστιάζει στη λύση. Δεν είναι δα και πυρηνική φυσική; Ή μήπως είναι;