Γράφει η Λέλα Μάνου
Τουλάχιστον δεν συμβιβαστήκαμε.
Δεν γίναμε μια κοινοτυπία μέσα στις πολλές.
Δεν ζήσαμε πνιγμένοι σε “πρέπει” και παραδομένοι σε κουτάκια που άλλοι έφτιαξαν για εμάς.
Εμείς τουλάχιστον ερωτευτήκαμε και το ζήσαμε.
Μέχρι και το τελευταίο μας κύτταρο φώναζε έρωτα, πόθο, πάθος και καύλα.
Κι όταν η ρουτίνα ήρθε και μας συνάντησε, ήταν όλα απλά.
Ένα φιλί για το δρόμο κι ένα σημάδι εκεί, δίπλα στην καρδιά για να μην ξεχαστούμε ποτέ.
Να μην ξεχάσουμε πως ζήσαμε έναν έρωτα, κι όπως όλοι οι αληθινοί έρωτες, δεν έζησε για πάντα.
Ζήσαμε έναν έρωτα γεμάτο, νύχτες αξημέρωτες και φιλιά που σημαδεύουν.
Και μετά αποχαιρετιστήκαμε. Όπως αποχαιρετιούνται όλοι οι “καταραμένοι εραστές”.
Με ένα “τα λέμε…” ξέροντας καλά, πως δεν θα τα ξαναπούμε ποτέ.