Εγώ στην ψυχή σου έψαξα και βρήκα την αγάπη..
Γράφει η Ελένη Σάββα
Γιατί εγώ αυτό είχα δει. Την ψυχή σου! Την ψυχή σου και τίποτα άλλο. Όλα τα άλλα τα θεωρούσα περιττά. Έκλεινα τα μάτια και τ’αυτιά στα επιφανειακά, γιατί η ουσία είναι εκεί: στην καρδιά μας. Μ’αυτήν αγαπάμε, μ’αυτή νιώθουμε, μ’αυτή ζούμε, χαμογελάμε και κλαίμε. Ότι πιο αληθινό έχουμε είναι αυτή η καρδιά… Γι’αυτό σου λέω, εγώ την καρδιά σου έβλεπα πάντα. Και τα μάτια σου!
Τα μάτια σου που με κοιτούσαν και έβγαζαν σπίθες. Τα μάτια σου που τα αγαπούσα περισσότερο από καθετί στον κόσμο! Ήξερα πως μέσα τους κρυβόταν η αλήθεια κι η αγάπη. Μπορούσα σχεδόν να δω την ψυχή σου. Τόσο αγνά και όμορφα ήταν. Έλαμπαν όταν μιλούσες για αυτά που αγαπάς. Έλαμπαν και ζωντάνευαν ακόμα περισσότερο.
Και γώ σε κοιτούσα πάντα με αγάπη. Άλλοτε με θαυμασμό κι άλλοτε με συμπόνια, αλλά πάντοτε με αγάπη! Και κάπως έτσι ταξίδευα πλάι σου. Κάπως έτσι ονειρευόμουν μια ζωή με σένα. Μαζί σου να κλαίω, μαζί σου να γελάω, μαζί σου να προχωρώ, να μεγαλώνω, να αλλάζω, να μαθαίνω την αγάπη.
Τα όνειρα έσβησαν, ξεθώριασαν, χάθηκαν. Τα σχέδια άλλαξαν, τα καθαρά σου μάτια θόλωσαν. Έψαχνα την ψυχή σου, την έψαχνα πολύ και επίμονα! Πουθενά δεν μπορούσα να τη δω. Δεν το πίστευα. Πώς μπορούσαν όλα να χαλάσουν σε μια στιγμή;
Μα η ζωή μου τα έδειξε όλα με τον καλύτερο τρόπο. Μου έμαθε να σηκώνομαι και να πατάω γερά στα πόδια μου κι ας έχω μόνο ερείπια γύρω μου. Θα πέσω ξανά πολλές φορές-αναμφίβολα- μα είναι μια ιστορία που για κανένα λόγο δεν θα θελήσω να ξεχάσω ποτέ. Έμαθα να είμαι άνθρωπος. Να μην πληγώνω γιατί με πλήγωσαν, να μην σκληραίνω γιατί απογοητεύτηκα. Αντίθετα, έμαθα να χαμογελάω σ’όσους πονάνε και κλαίνε δίχως δάκρυα, και να δίνω ελπίδα.
Κι αν με ρωτήσεις λοιπόν αν άξιζε, θα σου απαντήσω χωρίς δεύτερη σκέψη πως δεν θα άλλαζα στιγμή! Όλα όσα έζησα, όλα όσα πέρασαν κατάφεραν να αφήσουν τα σημάδια τους, να με στιγματίσουν. Κι εγώ τα αγάπησα. Τα έκανα δικά μου. Τα έκανα χαμόγελα και στίχους, τα έκανα τέχνη. Τα έκανα αγάπη!