Γράφει η Χρυστάλλα Σωτηρίου
Ανέκαθεν είχα μια δυσκολία στο να διαχειριστώ τα συναισθήματά μου. Ή τουλάχιστον αυτό καταλάβαιναν οι γύρω μου.
Για να πω την αλήθεια για μένα δεν ήταν δυσκολία. Ήμουν απλά εγώ…
Χείμαρρος, λέει, συναισθημάτων! Όλα στο πολύ!
Πολύς θυμός, πολλή θλίψη, πολλή τρέλα, πολύς φόβος, πολλή ενσυναίσθηση. Τόση ενσυναίσθηση που χρειάστηκε να βάλω σε δεύτερη μοίρα τον εαυτό μου αμέτρητες φορές.
Και κάπου εκεί που το να είναι όλοι γύρω σου καλά γίνεται άθελά σου προτεραιότητα, κάπου εκεί ο χείμαρρος γίνεται θλίψη, ώσπου τα νερά του να γίνουν απειλητικά ορμητικά και να παρασύρουν ότι βρουν στο πέρασμά τους.
Θύμωσες… Θύμωσες πολύ! Πώς να μη θυμώσεις άλλωστε; Το ήξερες από καιρό ότι για να βολεύονται αυτοί που “σε αγαπούν”, ξεβόλεψες και καταπίεσες τον εαυτό σου, μαζί με αυτά που ήθελες κι αυτά που εσύ αγαπάς.
Κι ύστερα επαναστάτησες. Ηταν μία επανάσταση εσωτερική. Γαλήνιο βλέμμα κι ήρεμο χαμόγελο στο πρόσωπο και μέσα σου πόλεμος και φωτιά.
Άρχισες, τότε, να κάνεις επιτέλους αυτά που είχες ξεχάσει ότι αγαπάς. Κι αυτά τα έκανες “στο πολύ”.
Τότε ήταν που αψήφησες όλους και όλα στη ζωή σου και ξεκίνησες να μιλάς, να πράττεις, ακόμα και να σκέφτεσαι μόνο με την καρδιά.
Μα η καρδιά σου ήταν πάντα και αυτή ρυθμισμένη στο πολύ και συνέχισε να λειτουργεί σαν χείμαρρος. Πήρε ξανά το ζωηρό, κόκκινο της χρώμα κι άρχισε να χτυπά και να αγαπά με τον τρόπο που πάντα ήξερε: πολύ!
Και είναι ευλογία και κατάρα μαζί το να αγαπάς σαν χείμαρρος.
Όσο όμως κι αν με ταλαιπωρεί πολλές φορές αυτή η υπερβολή, θα ‘ναι πάντοτε κομμάτι μου. Θα είναι πάντοτε εγώ.
Εγώ και η υπερβολή μου, λοιπόν, θα συνεχίσουμε να αγαπάμε με ένταση, να θυμώνουμε με ένταση, να γελάμε με ένταση και να κλαίμε γοερά αν χρειαστεί!
Και σ’ όποιον αρέσουμε!