Είναι εκείνοι που πιστεύουνε στη Χώρα των Θαυμάτων…
Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου
Να τους αγαπάς εκείνους τους τρελούς που πιστεύουν στη Χώρα των Θαυμάτων.
Είναι τόσο τρελοί που θα σε πάρουν μαζί τους, τις στιγμές που πονάς και θα σε κάνουν βόλτες ατελείωτες μέσα στην κουνελότρυπα της ζωής, μέχρι να χαμογελάσεις πάλι.
Είναι εκείνοι που συναντάς κι έχουν το βλέμμα λίγο χαμένο σαν κάτι ανεξήγητο να τους στοιχειώνει, μα δεν το αφήνουν να τους κατακτήσει. Κρατάνε τη θλίψη τους καβάτζα και σε κοιτάνε με ζεστασιά κι αγάπη.
Ίσως γιατί ξέρουν πώς είναι η ζωή χωρίς αυτά.
Είναι εκείνοι που μπορούν να μιλάνε με τις ώρες γι’αυτά που τους παθιάζουν.
Είναι εκείνοι που βλέπουν ομορφιά μέσα στα πιο μεγάλα ερείπια και δεν τους τρομάζει η βόλτα σε αυτά. Έμαθαν στα ερείπια να ζουν, να περπατούν, να χορεύουν μοναχικά και να τα ξαναχτίζουν όλα από την αρχή.
Είναι εκείνοι που ψάχνουνε το φως της χαραμάδας.
Είναι εκείνοι που δεν φοβούνται να κάνουν λάθος.
Είναι εκείνοι που πιστεύουν ότι η τρέλα ξεπερνάει τη λογική και μόνο μέσα από την τρέλα βλέπεις τα πράγματα ξεκάθαρα.
Είναι εκείνοι που πιστεύουν στη μαγεία και δεν παύουν να την αναζητάνε σε κάθε τους βήμα.
Είναι εκείνοι που δεν μπορούν να κοιμηθούν τις νύχτες γιατί το μυαλό τους κατακλύζεται από ιδέες.
Είναι εκείνοι που γελάνε δυνατά και θυμώνουν σαν μικρά παιδιά μίας και ποτέ τους δεν έπαψαν να είναι.
Είναι εκείνοι που ξαφνικά μελαγχολούν και σκοτεινιάζουν χωρίς να καταλαβαίνει κανείς το γιατί.
Είναι εκείνοι που δεν μπορείς να φυλακίσεις την ψυχή τους.
Είναι εκείνοι που πιστεύουν πως μπορούν ν’αλλάξουνε τον κόσμο.
Είναι εκείνοι που ουρλιάζουν μέσα από τις σιωπές τους.
Είναι εκείνοι που δεν μπορεί ο καθένας να τους καταλάβει.
Είναι εκείνοι που σε κοιτάζουν βαθιά στα μάτια και νιώθεις πως διαβάζουν την ψυχή σου.
Είναι εκείνοι που βλέπουν ανεμόμυλους εκεί που δεν υπάρχουν.
Είναι εκείνοι που δεν λένε “θα προσπαθήσω” αλλά “θα το κάνω”.
Eίναι εκείνοι που δουλεύουν ανεξάντλητα.
Είναι εκείνοι που μπορούν να γεμίσουν το είναι σου με λάμψη, μονάχα με μια κίνηση.
Είναι εκείνοι που μετράνε τον κόσμο σε στιγμές.
Είναι εκείνοι που βλέπουνε τον κόσμο με άλλα μάτια, τα δικά τους.
Είναι εκείνοι που χάνονται για μια ιδέα, έναν έρωτα και μια στιγμή ευτυχίας.
Είναι εκείνοι που αν τύχει και σ’ερωτευτούν, μπορούν να σε κάνουν αθάνατο.
Είναι εκείνοι που δεν σταματούν ποτέ να διαβάζουν παραμύθια.
Κι αν τύχει και τους πεις πως δεν πιστεύεις στα παραμύθια, σε παίρνουν μαζί τους στη Χώρα των Θαυμάτων και σου κλείνουν πονηρά το μάτι.
Μην τους πληγώσεις, μην τους προδώσεις, μην τους χαρίσεις άλλο ένα σημάδι.
Κουβαλάνε ήδη αρκετά.. κι αν δεν μπορείς να ζήσεις στο παραμύθι τους, μην τους το γκρεμίσεις.
Μην τους το κάνεις κόλαση.
Απλά, φύγε!