Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου
Υπάρχουν κείμενα που δεν θα έπρεπε να χρειάζεται να γράφονται. Μα γράφονται, γιατί οι σιωπές σκοτώνουν πιο αθόρυβα από τις φωνές. Η λέξη «βία» δεν έχει θέση στην αγάπη, στον έρωτα, ούτε καν στον χωρισμό, ούτε στην προδοσία, ούτε στην απιστία. Δεν έχει θέση σε καμία ιστορία ανθρώπων που ενώνονται ή που χωρίζουν. Κι όμως, σήμερα, στο τέλος αυτής της μέρας, τη γράφουμε για να θυμίσουμε στις γυναίκες πως η βία δεν είναι εξαίρεση. Δεν είναι αστείο. Δεν είναι λεπτομέρεια. Δεν είναι κάτι που περνά.
Δεν είναι «κακή στιγμή».
Δεν είναι «μια φορά έγινε».
Δεν είναι «δεν θα ξαναγίνει».
Γιατί θα ξαναγίνει. Αν όχι σε εσένα, στην επόμενη. Δεν έγινε μια φορά, επειδή οι άνθρωποι που ασκούν βία δεν αλλάζουν επειδή έκλαψες, παρακάλεσες ή πίστεψες. Δεν θεραπεύονται με συγγνώμες της στιγμής. Η βία δεν είναι λάθος. Είναι επιλογή. Και μια επιλογή που ξαναγίνεται. Και ξανά.
Κι εδώ είναι η αλήθεια που πονάει περισσότερο. Η βία δεν ξεκινά πάντα με μπουνιά. Ξεκινά με φράση. Με υποτίμηση. Με έλεγχο. Με εκείνο το «δεν το εννοούσα έτσι». Με εκείνο το βλέμμα που σε κάνει να νιώθεις μικρή. Αδύναμη. Λιγότερη. Και λίγο λίγο σου κόβει τα φτερά για να μη θυμάσαι πώς είναι να πετάς.
Αν διαβάζεις αυτές τις γραμμές και κάπου μέσα σου κάτι σφίγγεται, κράτα μόνο ένα πράγμα. Δεν φταις. Δεν ντροπιάζεις κανέναν. Δεν καταστρέφεις οικογένειες. Δεν υπερβάλλεις. Δεν το «προκάλεσες». Δεν πρέπει να αντέξεις. Πρέπει να σωθείς.
Και σώζεσαι μόνο όταν μιλήσεις. Όταν φύγεις. Όταν πεις «ως εδώ».
Γιατί η ζωή σου δεν είναι στατιστική. Είναι δικαίωμα.
Για όλες όσες κάποτε γυρίσαμε με σφιγμένα τα κλειδιά στα χέρια..
