Γράφει η Γεωργία Ντούνη
Υπάρχει ένα μυστήριο σε αυτόν το μήνα και κάθε φορά με κάνει να το νιώθω αλλιώς. Φαντάζει σαν να «κουβαλά» κάτι πολύ πιο βαθύ από ήλιο και ζέστη. Ίσως γιατί πάντα κάτι αφήνει. Κάποιον. Ή κάτι που δε λέγεται εύκολα.
Φέτος, ήσουν εσύ.
Ήρθες σαν αυτό το γλυκό, δροσερό αεράκι τα πολύ ζεστά βράδια που σε ξεκουράζει και σε ευχαριστεί και μετά χάνεται. Σαν ένα άγγιγμα που κράτησε λίγο παραπάνω από όσο θα έπρεπε. Κι όμως, αρκετό για να αλλάξει κάτι μέσα μου. Δεν ξέρω αν το κατάλαβες ποτέ. Ίσως και να μην χρειαζόταν…
Οι μέρες κυλούσαν αλλιώς μαζί σου. Δεν ήταν οι βόλτες, ούτε τα μέρη που πήγαμε. Ήταν ο τρόπος που με κοίταζες όταν νόμιζες πως δε σε βλέπω. Ήταν τα χαμόγελα που ανταλλάσσαμε, σαν μικρές, μυστικές υποσχέσεις.
Και οι νύχτες… οι νύχτες του Αυγούστου έχουν κάτι μαγικό όταν τις περνάς με κάποιον που θες. Ακόμη κι αν δεν το πεις. Ακόμη κι αν δεν προλάβεις. Μια βόλτα δίπλα στη θάλασσα, ένα φιλί με γεύση αλμύρας και καρπούζι, και η αίσθηση πως όλα μπορούν να συμβούν — έστω για λίγο.
Τώρα που ο Αύγουστος προχωρά, αρχίζω να νιώθω αυτή τη γνωστή μελαγχολία. Όχι γιατί τελειώνει το καλοκαίρι. Αλλά γιατί δεν ξέρω τι θα μείνει απ’ αυτό.
Ίσως να μη σε ξαναδώ. Ίσως όλα να μείνουν εδώ, σ’ αυτό το μέρος, σ’ αυτή τη σελίδα του ημερολογίου που δε θα ξανανοίξω. Μα θα είσαι πάντα Αύγουστος για μένα. Εκείνος ο ένας. Ο πιο γλυκός. Ο πιο ήσυχος. Ο πιο αληθινός.
Κι αν ποτέ με ρωτήσει κανείς τι θυμάμαι απ’ το φετινό καλοκαίρι, θα χαμογελάσω.
Γιατί θα θυμάμαι εσένα.
