Γράφει η Περσεφόνη Χρυσαφίδου
Καθημερινά ακούω γύρω μου ανθρώπους να γκρινιάζουν πως αυτός ο κόσμος δεν τους ταιριάζει. Κάποιες φορές τα βάζουν με αυτούς που μας κυβερνάνε, άλλες πάλι οραματίζονται και χάνονται σε ιδεολογίες και λίγες, εώς ελάχιστες, φορές παραδέχονται πως ο κόσμος μας δε θα κάνει ούτε ένα βήμα προς τα μπροστά, αν όλοι μαζί κι ο καθένας ξεχωριστά δεν κοιτάξουμε την ῾῾καμπούρα᾽᾽ μας. Το ίδιο λίγοι και σπάνιοι είναι οι άνθρωποι που, αηδιασμένοι από το πώς έχει καταντήσει ο κόσμος μας, θα αναζητήσουν να βρουν τις προσωπικές τους ευθύνες και θα πἀψουν ν᾽ασχολούνται με τα ελαττώματα των ξένων.
Αν θέλεις ν´αλλάξεις τον κόσμο, ξεκίνα από το σπίτι σου, γιατί αυτός είναι ο δικός σου μικρόκοσμος και το μικρό, κατά-δικό σου στίγμα που έχεις να προσφέρεις στην κοινωνία που θέλεις να πλάσεις. Να μην γκρινιάζεις στους ανθρώπους σου και να τους επικοινωνείς με λόγια, με πράξεις και χαμόγελα όλα εκείνα που κουβαλάς στο κεφάλι σου. Κι όταν σε κυριεύει ο θυμός και σε πνίγει η στεναχώρια να μη κακιώνεις στους ανθρώπους σου, μα να τους ζητάς να στέκουν δίπλα σου, γιατί η μοναξιά μας αγριεύει και η συντροφιά μπορεί να γλυκάνει όλα τα θεριά του κόσμου.
Αν θέλεις ν᾽αλλάξεις τον κόσμο γύρω σου, γύρισε σπίτι σου και πάρε αγκαλιά τα παιδιά σου. Κοίταξέ τα στα μάτια και ενδιαφέρσου να μάθεις πώς πέρασαν τη μέρα τους, δίπλα σε ποιους ένιωσαν όμορφα και ποιοι τους πλήγωσαν γι᾽ακόμη μια φορά. Σκύψε στο ύψος τους για να σε καταλάβουν και σήκω ψηλά μόνο για να τους δείξεις το δρόμο. Με πολλές πράξεις και ελάχιστα λόγια, με πολλά παραδείγματα και ελάχιστες υποδείξεις. Μη ρωτήσεις πάλι για τους βαθμούς, τα διαγωνίσματα και τα τεστ, ούτε πώς τα πήγε ο Πέτρος και η Μαρία. Ρώτησε τι έχουν ανάγκη περισσότερο, χαλάρωσε διπλα τους στον καναπέ χωρίς να μιλάτε,σεβάσου την ανάγκη του εφήβου για απομόνωση, ανοίγοντας διάπλατα τα χέρια σου κάθε φορά που τρέχει να βρει καταφύγιο.
Αν θέλεις ν᾽αλλάξεις τον κόσμο γύρω σου, γύρισε σπίτι και φίλησε τη γυναίκα σου. Μην της πεις ότι την αγαπάς, μόνο αγκάλιασέ την κι εκείνη θα καταλάβει όλα εκείνα τα ευκόλως εννοούμενα που καθημερινά ῾῾καταβροχθίζει᾽᾽η καθημερινότητα. Να της αφιερώνεις τραγούδια στα ξαφνικά και να την αγαπάς για όλα τα σημάδια στο σώμα της. Να της υπενθυμίζεις πως είναι σημαντική και να βρίσκεις κάπου κάπου τρόπους για να το νιώθει. Και όταν βγαίνετε από συνθήκες δύσκολες κι έχετε ανταλλάξει λόγια που πληγώνουν, να φροντίζεις στη ζυγαριά να υπερτερούν όλα εκείνα τα οποία σε έκαναν να μην μπορείς να ζήσεις μακριά της.
Αν θέλεις ν᾽αλλάξεις τον κόσμο γύρω σου, γύρισε σπίτι, σήκωσε το τηλέφωνο και ψάξε να δεις τι κάνουν οι ηλικιωμένοι πια γονείς σου. Σταμάτησε να ξεσπάς τις προσωπικές σου αποτυχίες πάνω τους και δώσε στην ψυχή σου την ευκαιρία να γιατρευτεί από το μεγαλείο της αστείρευτης γονεϊκής αγάπης. Πες τους ευχαριστώ που σου χάρισαν τα πιο αθώα παιδικά χρόνια και συγχώρεσέ τους για τυχόν λάθη, που προκύπτουν από το φόβο την ανασφάλεια και την επιθυμία να είναι οι καλύτεροι γονείς για εσένα
Αν θέλεις ν᾽αλλάξεις τον κόσμο γύρω σου, ξεκίνα από το σπίτι σου, εκείνο που έχεις στα βάθη της ψυχής σου, που μέσα του κρατάει ό,τι είσαι σήμερα κι ό,τι μπορείς να γίνεις αύριο. Ζήσε μ᾽εκείνο τον τρόπο που θα σ᾽έκανες υπερήφανο, ερωτεύσου μ᾽εκείνο τον τρόπο που θα ένιωθες ντροπιασμένος, αγάπησε μ᾽έναν τρόπο που θα σ᾽έκανε να επαναπροσδιορίσεις τα όρια της ανθρώπινης ύπαρξης και μην αδιαφορήσεις ποτέ μπροστά στα βάσανα των ανθρώπων.
“Κάποτε προσπάθησες.
Κάποτε απέτυχες.
Δεν πειράζει.
Να προσπαθήσεις ξανά.
Να αποτύχεις ξανά.
Να αποτύχεις καλύτερα.”