Γράφει ο Κωνσταντίνος Καρύδης
Δεν φεύγουν οι γυναίκες όταν πέσει η τελευταία σταγόνα ρε φίλε. Φεύγουν πολύ πριν, όταν αρχίσουν να αμφιβάλλουν.
Όταν αρχίσουν να μετράνε τα «μαζί» και να τους λείπουν περισσότερα απ’ όσα έχουν. Όταν ξυπνάνε το πρωί δίπλα σου και μέσα τους αναρωτιούνται: «Αξίζει να μείνω;»
Και όταν μια γυναίκα φτάσει να το σκέφτεται, μην έχεις αυταπάτες. Έχει ήδη φύγει.
Μπορεί να κάθεται ακόμα δίπλα σου. Μπορεί να χαμογελάει, να κάνει πως όλα είναι καλά. Αλλά δεν είναι. Γιατί μέσα της έχει αρχίσει ήδη να αποχωρεί.
Τα χέρια που κάποτε σε αγκάλιαζαν από επιλογή, τώρα βαραίνουν. Τα φιλιά που κάποτε έκαιγαν, τώρα μοιάζουν χλιαρά. Τα «καλημέρα» δεν βγαίνουν πια με λαχτάρα, αλλά από συνήθεια.
Δεν το καταλαβαίνεις ακόμα, αλλά η γυναίκα που κάποτε σε κοίταζε σαν να ήσουν το σύμπαν της, τώρα προσπαθεί να θυμηθεί γιατί ξεκίνησε να σε αγαπάει.
Και δεν φταις εσύ. Ή μάλλον, όχι εντελώς. Φταίει που την άφησες να αμφιβάλλει. Που της έδωσες λόγους να σκεφτεί αν αξίζει να μένει.
Αλλά ξέρεις ποιο είναι το θέμα; Όταν μια γυναίκα αρχίζει να αμφιβάλλει, δεν ψάχνει να πειστεί. Ψάχνει να επιβεβαιώσει πως δεν αξίζει να μείνει.
Και τότε, φίλε μου, ό,τι κι αν κάνεις, δεν θα την κρατήσεις.
Γιατί η γυναίκα που αρχίζει να σκέφτεται την έξοδο, δεν θα μείνει για πολύ ακόμα μέσα.
