Γράφει η Λίνα Παυλοπούλου
Αν ήταν γεύση ο έρωτας, τι γεύση θα είχε;
Αν ήταν ουρανός, τι χρώμα;
Αν ήταν λουλούδι;
Αν ήταν ρούχο;
Θα ‘χε τη γεύση φράουλας μεστής και μυρωδάτης.
Θα ‘χε γαλάζιο στο λευκό του σύννεφο, μια να γελά και μια να αστράφτει.
Λουλούδι κόκκινο σαν του Απρίλη τα μυροβόλα μεθυστικά τριαντάφυλλα.
Ρούχο ανάλαφρο, αραχνοϋφαντο, λευκό πουκάμισο, απαλό, σαν αγγίξει τη γυαλιστερή επιφάνεια του μαχαιριού, να σχίζει το μετάξι.
Μια στιγμή, μια ματιά, ένα χαμόγελό σου κι ο κόσμος φώτισε στα μάτια σου.
Μια στιγμή μαζί σου, έφτασε μια πεταλούδα να φτερουγίσει μέσα στο καταχείμωνο.
Μια στιγμή και η ανάσα βάθυνε, τα χέρια άνοιξαν να απλώσει η καρδιά το χαμόγελό της.
Αν είχε χρώμα ο έρωτας θα ήταν ροδοκόκκινο, αφού κάθε φορά που με κοιτάς, τα μάγουλα προδίδουν…
Αν είχε άρωμα ο έρωτας, θα ήταν κήπος γεμάτος νυχτολούλουδα, γιασεμιά, νεράντζια, τριαντάφυλλα.
Αν είχε άλλο όνομα, θα είχε του ονείρου βάλσαμο, του ανέγγιχτου θησαύρισμα, του θαυμασμού το κάλλος.
Τι γεύση έχει ο έρωτας;
Κάθε φορά την ίδια, των χειλιών μου δάγκωμα, της καρδιάς μου ζωντάνια, του μυστικού μου ξελόγιασμα.
Φυλαχτό στον κόρφο μου, μα σαν το φανερώσει, ένα μονάχα θα ζητώ…
Τι γεύση έχει ο έρωτας;
Να αργεί να ξημερώσει!