Γράφει η Βάσω Θεοδωρίδου
Με σένα που τα πείσματα και οι εγωισμοί μηδενίζονταν.
Με σένα που το εμείς ήταν πάνω από οποιοδήποτε εγώ.
Μας ονειρευόμουν συνεχώς μαζί, αγκαλιασμένοι να κοιταζόμαστε στα μάτια με αυτήν την αγάπη και τον έρωτα που αισθανθήκαμε κάποτε και δεν πάψαμε να νιώθουμε ποτέ.
Συναισθήματα που με τον χρόνο τα ριζώσαμε για τα καλά μέσα μας και τώρα δε θα μπορούσαν τόσο εύκολα να βγουν.
Πώς άλλωστε να ξεριζώσεις ένα γερό και μεγάλο δέντρο; Πώς θα μπορούσε κανείς;Και ποιό τελικά θα ήταν το μέσο που θα κατάφερνε κάτι τέτοιο; Έτσι και εμείς μάτια μου. Ένα μεγάλο και γερό δέντρο. Αυτό ήμασταν.
Δέντρο με βαθιά αισθήματα. Σε αγαπούσα,σε αγαπάω. Δεν σου το έλεγα συχνά αλλά το ένιωθα με όλη μου την ψυχή.
Δεν άντεχα στην ιδέα να μην υπάρχεις στη ζωή μου, να μη σου μιλούσα.
Έλεγα ότι δε θα βάλω κανέναν πάνω απο εμάς και αυτό έκανα. Ό,τι και αν γινόταν εγώ πάντα σκεφτόμουν το εμείς, το πώς θα καταφέρναμε να κάνουμε το μεταξύ μας να πετύχει. Με όλη μου τη δύναμη. Με όλη μου την ψυχή. Θα το καταφέρναμε. Κάπου κάπως κάποτε εμείς θα τα καταφέρναμε.
Να είμαστε μαζί, να αγαπιόμαστε κάθε μέρα και πιο πολύ, να είμαστε ευτυχισμένοι!