Την αναρχία του έρωτα, δεν μπορεί να την υποτάξει κανείς..

Γράφει η Έλενα Τσακαλίδου

Άνθρωπος. Τι πολυπλοκότητα.. Πώς να εξηγήσει κανείς το άπειρο; Ποιος χορός των άστρων ξυπνάει μέσα μας κάθε που βουλιάζουμε στην πηχτή λάβα του έρωτα; Και έτσι ξαφνικά κάτι αλλάζει, μεταλλάσσεται, έρχεται πάνω σου ως κύμα ορμητικό και κατακλύζει τις αισθήσεις και τα όνειρά σου. Μνήμες και μυρουδιές από τα τόσα που κουβαλάς μέσα σου γονιμοποιούνται με ξέφρενους ρυθμούς, που είσαι ανίκανος εκείνη τη στιγμή να δεις ή να προλάβεις.

Αυτό το εξαίσιο “τώρα” του έρωτα, ξετυλίγει από μέσα σου, το θεϊκό πέπλο που πάντα κυοφορούσες. Εκείνο που περίμενε ν’ανοίξεις δρόμους για ν’αναδυθεί,να σε κυκλώσει και να σε συνεπάρει σ’έναν κικεώνα άμετρων λογισμών. Να ακούς το σώμα σου να καίγεται από τη μέθεξη των εραστών, καθώς λουλούδια φυτρώνουνε στο στέρνο σου και σκαρφαλώνουν στον λαιμό σου, μαθαίνοντας σου, τι πάει να πει εκρηκτικότητα της στιγμής.

Μεθάς, μαγεύεσαι ,θέλεις να πιεις ακόρεστα από το ποτήρι της ζωής την δίνη της αγάπης που ως χείμμαρος εισβάλλει στα σωθικά σου.
Μια κάποια τόλμη λαμβάνει χώρα στις πράξεις σου και δίνει την σκυτάλη στην επικινδυνότητα. Το αγαπημένο παιχνίδι των ερωτευμένων, το ρίσκο. Το άνοιγμα σε σκοτεινά πηγάδια του μυαλού, κόσμους άγνωστους, ανεξερεύνητους ως τότε. Την ανάγκη να χρεωθώ δικούς σου φόβους ,συγκινήσεις και χαρές για να μπορώ να με δω σε σένα. Να διαλυθούμε ο ένας στο τίποτα του άλλου.

Πόσο μεγάλος γίνεσαι εκείνες τις υπέρτατες στιγμές που είσαι μια πράξη πριν την θέωση. Ένα βήμα πρίν σ΄απαρνηθείς , να δώσεις έδαφος στον άλλον να κουρνιάσει. Να μάθεις τις ανάγκες του και να στέκεσαι ακούραστος πάνω από τον πυρετό του για να ξεκλέβεις κάθε του αναπνοή. Και οι στιγμές να ‘ναι σαν δυνατός αέρας που χτυπά με μέγγενη το πρόσωπό σου, σαν σφαλιάρα από το πουθενά.

Βουτιά στο κενό είναι ο έρωτας, ζαριές μέσα στο βάθος των άλλων , πηδάς και φτάνεις στον πάτο, στην τρέλα, στις παρυφές του υπερβατικού ζωσμένος με ιντερμέδια κάθε λογής. Αρπάζει με βία τον έλεγχο από τα χέρια σου και πολεμάει για την ανάγκη του σχίζοντας κανόνες και ηθική. Και αν τ΄άγνωστα στο λεξικό του, “εγώ”, μαίνονται να εξουσιάσουν, να παζαρέψουν,να περιορίσουν το πάθος από την πιο επαναστατική σου πράξη, ξυπνά το κέρας της αμάλθειας και στέλνει τα αδέσποτα κορμιά μας στον πιο μεγάλο αόριστο. Το χάος.