Γράφει η Αναστασία Κακαβά
Έτος 1958, ημέρα 13η Ιουνίου ήρθε στον κόσμο εκείνος ο άντρας που έμελλε να αγαπώ, να σέβομαι, να συγχωρώ και να πληγώνω για πάντα! Ο μοναδικός που ξεχωρίζει από τους υπόλοιπους, ίσως με ανέχεται πολύ περισσότερο από εκείνους και αυτός που αν και έλειπε πολλές ώρες από το σπίτι δουλεύοντας, δεν έλειψε ποτέ!
Έχω βάσιμες υποψίες πως ήθελε αγόρι, αλλά ευχαρίστησε το Θεό όταν του ζήτησα πρώτη φορά να παίξουμε ποδόσφαιρο, ή όταν είδαμε παρέα τον πρώτο αγώνα στην τηλεόραση κι όταν με είδε να γίνομαι πιο «άντρας» από κάποιους. Μπορεί να μην εκφράζεται πολύ αλλά εγώ ξέρω, καταλαβαίνω την αδυναμία του να βάλει σε λέξεις όσα νιώθει.
Δεν χρειάζεται να λέει πολλά, ανέκαθεν έκανε περισσότερα από όσα προηγουμένως είχε πει. Ήταν ο εκνευριστικός εκείνος τύπος με την κάμερα στο χέρι που βιντεοσκοπούσε – και ακόμα βιντεοσκοπεί – κάθε στιγμή μου σημαντική ή και ασήμαντη, για αυτόν αρκεί που είναι δική μου.
Εκείνος που μου έμαθε ποδήλατο αλλά και πώς να γυρνάω το πετάλι όταν ο δρόμος της ζωής γίνεται απότομα ανηφορικός.
Εκείνος που δάκρυσε όταν με πρωτοαντίκρισε να κατακτώ την πρώτη μου ανάσα, αλλά κι αυτός που κλαίει σιωπηλά σε κάθε μου κατάκτηση.
Η αγάπη τις περισσότερες φορές κρύβεται σε μικρές, ανεπαίσθητες λεπτομέρειες, ιδίως στη φύση την αρσενική που έχει μάθει από τα γεννοφάσκια της να μην εκδηλώνεται, κι όμως προδίδεται.
Το μήλο που μου έκοβε σε μικρά κομμάτια και το νοστίμευε με λίγο μέλι κάθε απόγευμα όταν διάβαζα, το βιβλίο που κρατούσε για «να πω μάθημα» ακόμη κι όταν γυρνούσε κουρασμένος από τη δουλειά, το φιλί στο μέτωπο που καμιά φορά μου δίνει όταν κοιμάμαι χωρίς να ξέρει ότι τον καταλαβαίνω, η λάμψη στα μάτια του όταν με συστήνει σε κάποιον και νιώθει τόσο υπερήφανος είναι λίγα μόνο από εκείνα τα μικρά, τα σημαντικά, τα ανεπανάληπτα δείγματα της αγάπης του.
Το ξέρω ότι με έχει πληγώσει και τον έχω πληγώσει αλλά ξέρω επίσης πως στις σχέσεις αυτές, του αίματος και της ψυχής, η συγχώρεση και η κατανόηση είναι τα θεμέλια του τις στηρίζουν. Είμαι εδώ για εκείνον κι αυτός με τη σειρά του είναι πάντοτε παρών!
Στα παιδικά μου μάτια ήταν ο ήρωάς μου, έμοιαζε ανίκητος, μεγαλώνοντας κατάλαβα πως είναι άνθρωπος κι αυτός, όπως όλοι μας, με αδυναμίες και δύσκολες στιγμές αλλά εκεί η αγάπη μας θριάμβευσε, όταν αντιλήφθηκα πως όσο ανάγκη τον έχω εγώ άλλη τόση με έχει και εκείνος!
Αν και εξωτερικά μοιάζουμε αρκετά, είναι πολλά τα χαρακτηριστικά που διαθέτει και θαυμάζω, ευχόμενη να τα είχα κληρονομήσει κι εγώ! Είναι ήρεμος και συγκαταβατικός, κοινωνικός και καλοπροαίρετος, από τη φύση του βιβλιοφάγος και με μια δίψα να μαθαίνει όλο και περισσότερα πράγματα, στοιχεία που συχνά αναζητώ στους γύρω μου για να αγαπήσω.
Όλα αυτά κι άλλα τόσα, που δεν χωρούν σε πέντε λέξεις, δημιούργησαν εκείνον τον άντρα που κανένας δεν θα αντικαταστήσει στην καρδιά μου, τον καθοδηγητή, το στήριγμα, τον σύμβουλο, τον έναν και μοναδικό ΜΠΑΜΠΑ ΜΟΥ! Χρόνια σου πολλά μπαμπά, σε ευχαριστώ και σε αγαπώ από τα βάθη της καρδιά μου, ακόμη κι αν καμιά φορά ξεχνάω να στο πω…
