Πες μου, πως γίνεται να ζεις χωρίς να με αγαπάς πια;
Γράφει η Λέλα Μάνου
Πες μου πως γίνεται ενώ έχουμε χωρίσει να μπορείς να συνεχίζεις κανονικά την ζωή σου; Πως γίνεται να κυλούν οι μέρες σου χωρίς εμένα και να μην σε νοιάζει που δεν αποτελώ πλέον κομμάτι τους; Πως καταφέρνεις, διάολε, και ζεις χωρίς να σε αγαπάω πια, χωρίς να είμαι μέρος της καθημερινότητάς σου;
Είναι σα να γεννήθηκες ξανά μετά τον χωρισμό μας. Σα να σε κρατούσα εγώ πίσω, στάσιμο, μικρό και ασήμαντο, να μην μπορείς να ανοίξεις τα φτερά σου να πετάξεις και να κατακτήσεις έναν κόσμο που απλωνόταν ανοιχτός μπροστά σου. Θαρρείς και ήμουν εγώ το τροχοπέδη σου και όχι ο άνθρωπος σου…
Μαθαίνω ότι είσαι καλά. Ότι το χαμόγελο είναι μονίμως ζωγραφισμένο στα χείλη σου. Ότι ελάφρυνες μετά το χωρισμό μας, σα να έκοψες ένα άρρωστο κομμάτι σου και μαζί με αυτό να απέβαλες οτιδήποτε περιττό σε χαρακτήριζε. Λες και για όλες τις δυστροπίες και παραξενιές σου ευθυνόμουν εγώ μονάχα. Θαρρείς με το να με χάσεις έγινες με μιας καλύτερος άνθρωπος.
Για εμένα ανέκαθεν ο χωρισμός μας μου φάνταζε δυσθεώρητος μες στο κεφάλι μου. Σαν μια κατάσταση στην οποία ουδέποτε θα περιερχόμουν καθώς θα έκανα ότι περνούσε από το χέρι μου για να μην βρεθώ σε αυτήν την θέση. Για αυτό κι ανέχτηκα όλες αυτές τις προσβολές σου και τις αδικαιολόγητες συμπεριφορές σου. Για αυτό και έδινα άλλοθι σε κάθε σου πράξη κάθε φορά που καταφερόσουν εναντίον μου. Πίστευες ότι έφταιγα εγώ για όλα.
Πώς γίνεται, λοιπόν, σήμερα να ζεις και να συμπεριφέρεσαι λες και με το να με χάσεις και να με διώξεις από την ζωή σου έβγαλες από πάνω σου κάθε άσχημο και περιττό κομμάτι σου; Πως μπορείς και συνεχίζεις σα να μην υπήρξαμε ποτέ μαζί, σα να μην μοιραστήκαμε ποτέ τα ίδια όνειρα και το ίδιο κρεββάτι.
Όχι, όχι δεν μιλάω για το σεξ. Άλλωστε για σένα δεν σήμαινε και πολλά. Αυτό το μοιραζόσουν εύκολα, ακόμα και όταν ήσουν μαζί μου από εδώ και από εκεί. Μιλάω για τις στιγμές αυτές που χανόμασταν ο ένας στην αγκαλιά του άλλου, που κλείναμε τα μάτια και αποκοιμιόμασταν χαμένοι μες στις μπλεγμένες ανάσες και τα όνειρά μας. Πως μπορείς πλέον να κοιμάσαι χωρίς το σώμα μου να σε αγγίζει;
Ξέρω πως αν σε δω στον δρόμο πια θα αποφύγεις το βλέμμα μου, θα αλλάξεις πεζοδρόμιο για να μην μου μιλήσεις. Σε εμένα που ήμουν η πρώτη καλημέρα σου και η τελευταία καληνύχτα σου για καιρό. Σε εμένα που δεν μπορούσα στιγμή να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς να είσαι εσύ κομμάτι της.
Πες μου, πως γίνεται να ζεις χωρίς να με αγαπάς πια;