Κι όσο προσπαθώ να σε ξεχάσω, ξεχνάω όλα τα άλλα εκτός από εσένα

Γράφει η Ιωάννα Ντρε

Θα ήθελα να ήξερα, γιατί δεν έρχεσαι ποτέ όταν σε θέλω. Γιατί δεν έρχεσαι όταν σε σκέφτομαι, όταν σε ζητώ. Γιατί δεν έρχεσαι να ανακουφίσεις την ψυχή μου, να απαλύνεις τους φόβους μου και να δώσεις ζωή στη μοναξιά μου. Την εσωτερική μου μοναξιά. Δε με αγάπησες ποτέ ή δε με αγαπάς πια;

Στο ποτό μου ψάχνω να βρω λίγη παρηγοριά. Αρχίζω και πίνω για να μη σε θυμάμαι, αλλά δεν τα καταφέρνω. Η θολή μορφή σου εμφανίζεται μπροστά μου και κάθομαι και τα λέω μαζί σου, σαν να είσαι εδώ. Όμως εσύ δε μου μιλάς, μόνο με κοιτάζεις με αυτό το παγωμένο σου βλέμμα. Μόνη μιλάω και μου απαντάω, με απαντήσεις που θα ήθελα να ακούσω. Αλλά κάπου ανάμεσα στο συναίσθημα και τον παραλογισμό επανέρχομαι στην πραγματικότητα και στους λόγους που πίνω.

Πίνω για να σε ξεχάσω. Όμως τι ειρωνεία! Ξέχασα όλα τα άλλα εκτός από σένα. Η μοναδική φιγούρα στη σκέψη μου είσαι εσύ και δε μπορώ να σε διώξω.

Μείνε λοιπόν αφού θέλεις να επικρατείς συνέχεια στο μυαλό μου. Άλλωστε έμαθα να παλεύω μόνη με τις σκέψεις μου κι ας μη μπορώ να τις πειθαρχήσω. Τουλάχιστον ελπίζω να ξεχάσω σε κάποιο από τα μεθύσια μου όλα τα εμπόδια που με κρατάνε χώρια σου.