Γράφει η Γωγώ Ζ.
Εσύ ήσουν ο δικός μου Αύγουστος.
Ξέρετε πως όλοι αγαπάμε το Αύγουστο.Αυτή την ξεγνασιά στον αέρα που αναπνέουμε.Αισθήματα ελευθερίας και η δυστηχία φαντάζει μακρυνή απο την στιγμή που είναι ο αγαπημένος μας μήνας.
Αξιζει να πω με αφορμή αυτό πόσο πολύ σε θαύμαζα.Όπως θαυμάζω και τον Αύγουστο,που έχει την ικανότητα να τα κάνει όλο πιο πολύχρωμα,πιο όμορφα και τους ανθρώπους πιο ευτυχισμένους.
Θαύμαζα τον τρόπο λοιπόν που αντιμετώπιζες τον κόσμο.Προσπαθώ χρόνια να το κάνω αυτό.Ήσουν πέρα για πέρα αληθινός.Εδειχνες αδιαφορία για την γνώμη του κόσμου προς εσένα.
Εξάλλου αυτό ήταν και το πρώτο πράγμα που είχα προσέξει πάνω σου.Την ουδέτερη σταση σου προς όλους.Και μετα ήταν αδύνατον να μην νιώσω ξεχωριστή εκείνο το βράδυ που πραγματικά γελούσες με την αμηχανία μου και ήσουν χαλαρός όταν βρισκόμασταν μαζί στο αμάξι σου.Συζητούσαμε και μοιράστηκες μαζί μου πολλές σκέψεις σου σχετικά με τον κόσμο γύρω μας.Μέχρι και ποιήματα σου μου διάβασες,και παραδέχτηκες ότι δεν το κάνεις συχνά.Καμία σχέση με το αγόρι που είχα γνωρίσει εκείνη την νύχτα του Σεπτέμβρη.
Μου επέτρεψες να δω μια άλλη εκδοχή του εαυτού σου.Δυστυχώς δεν μπόρεσα να ρίξω τις άμυνες σου στο έπακρο,όπως έκανες εσύ εκείνο το βράδυ.
Με μαγνήτιζε ακόμα και ο τρόπος που μπορούσες και με έβαζες στην θέση μου.Όσο χαζό και να ακούγεται.Είχα συνηθίσει να έχω το πάνω χέρι,να ελέγχω τις καταστάσεις στον ερωτικό τομέα,μα μαζί σου ποτέ δεν τα κατάφερα.Και σίγουρα δεν θα το κατάφερνα ποτέ.
Μα είχες μια συνήθεια να τα καταστρέφεις όλα.Απλά και εύκολα.Φοβόσουν τον ίδιο σου τον εαυτό.Δεν επέτρεψες να νιώσεις πράγματα.Φοβόσουν και ακόμα φοβάσαι στην σκέψη ότι ίσως νιώσεις για έναν άλλον άνθρωπο.Και κάπως έτσι αφήνεις τον εγωισμό σου να κινεί τα ηνία σου.
Τρομοκρατημένος από την σκέψη ότι ίσως κάποια σε πληγώσει όπως εκείνη που τόσο είχες ερωτευτεί.
Ίσως εκείνη ήταν ο Αύγουστος σου και εγώ απλά ο Σεπτέμβρης σου.