Ακόμα ψάχνω τη μορφή σου…Δε φαντάζεσαι πόσο μου λείπεις!
Γράφει η Ηρώ Αναστασίου.
Κι είναι κι εκείνο που συμβαίνει, το αδιαφιλονίκητο εκείνο, το τρελό συναίσθημα που σε παρασέρνει μύριες στιγμές και κομμάτια σε κάνει και δεν μπορείς να πεις τίποτα, δεν μαρτυράς σε κανέναν. Άραγε ποιος θα σε πιστέψει και γιατί άλλωστε;
Να είσαι εκεί συνέχεια, μιλιά να μην βγάζεις και να μην μπορείς ούτε μια κίνηση να κάνεις, να τον πιάσεις, να τον χαϊδέψεις, να του μιλήσεις γλυκά και παθιασμένα και να ξεριζώσεις ό,τι συναίσθημα σε κυριαρχεί. Aπ’την αρχή, μωρέ, από τότε έτσι ήταν, αλλά δεν είχες καταλάβει γρι τότε. Νόμισες ότι ήταν εύκολο να φύγεις και πίστεψες.. τι πίστεψες, αλήθεια, κι εσύ δεν ξέρεις.
Κι εκεί κάθεσαι και θέλεις στην αγκαλιά του να ορμήξεις και να διασχίσεις όλους τους πόθους που κρύβεις γι’αυτόν απ’την αρχή. Όλα εδώ είναι πάλι, ίσως πιο δυνατά, ίσως δεν ξέρω αν ήταν ποτέ χαλαρά, πάντα νομίζω δυνατά ήταν.
Και θες να του φωνάξεις, σε θέλω, ρε μαλάκα μου, πολύ. Μου κόβεται η αναπνοή όταν σε σκέφτομαι, όταν ακόμα σε νιώθω μέσα μου, γιατί ποτέ δεν βγήκες. Και προσπαθώ να φύγω, μην νομίζεις, αλλά ένα βήμα μπροστά κάνω και δύο πίσω βρίσκομαι.
Και ξέρω ότι σίγουρα είσαι σε άλλη αγκαλιά και χαίρομαι για σένα, γιατί θέλω ειλικρινά να είσαι ευτυχισμένος, αλλά είναι εγωιστικό να σε θέλω πάλι και να σε ζητάω και να πονάω όταν σε σκέφτομαι αλλού.
Κι όπου κι αν βρίσκομαι την μορφή σου ψάχνω, μήπως περάσεις και σε δω και μου χαμογελάσεις.
Δεν θέλω να μιλήσουμε όταν σε δω, δεν θέλω να σου πω τίποτα, να νιώσω την ανάσα σου θέλω μέσα μου, εκείνη που ακόμα σε ζητάει.
Γιατί έτσι ήμασταν πάντα, σκοτωνόμασταν απ’την ζήλια, ζήλευα και τον αέρα που ανέπνεες κι όχι μόνο. Ό,τι κινιόταν γύρω σου σε μορφή θηλυκού μου ερχόταν να το πλακώσω στο ξύλο, μην βλέπεις που δεν το έδειχνα και δεν στο έλεγα. Αυτά νομίζω δεν τα λες ποτέ. Αλλά νομίζω ότι πάντα υπερτερούσα στον έρωτά μου, εσύ δεν ξέρω τι αισθάνθηκες, εγώ ήμουνα πιο καψούρα μαζί σου.
Ίσως γι’αυτό μπόρεσες κι έφυγες.
Θα ήθελα να ήταν αλλιώς, να είμασταν λέει τρελοί κι οι δυο, ο ένας για τον άλλον και να χαιρόμασταν αυτόν τον άγριο έρωτα μας. Κι ας μιλούσα μόνο εγώ, ας τα έκανα όλα εγώ. Εσύ να απολάμβανες μόνο, τίποτα άλλο.
Αν ήταν όλα αλλιώς..
Μου λείπεις πολύ!