Γράφει η Ελένη Σάββα
Είχα κάτι να σου πω. Δεν στο είπα, να το ξέρεις. Ούτε εκείνο, ούτε το άλλο, κανένα. Λέξη δεν βγήκε από το στόμα μου. Νόμιζα πως δεν θα άντεχα για πολύ, και θα αράδιαζα όλες τις λέξεις μου σ’ενα χαρτί.
Οι μέρες έγιναν μήνες και τα δάκρυα σκόρπια ερωτηματικά στο μυαλό μου. Καμια συνοχή, καμια συνάφεια. Έτσι απλά,έγιναν ερωτηματικά και σκέψεις.
Πόσο απλά ξύπνησα εκείνη τη μέρα που την προηγούμενη νύχτα πλάνταζα στο κλάμα. Πόσο απλά χαμογέλασα και είπα “Δεν πειράζει”. Γιατί όντως, δεν πειράζει. Ότι σε στεναχωρεί δεν σε βοηθά. Με κανένα τρόπο. Φρόντισε να χαμογελάς και ν’ αγαπάς περισσότερο απ’όλους τον εαυτό σου. Γιατί από ‘σενα ξεκινάνε όλα.
Δεν πειράζει λοιπόν. Όλα καλά. Όλα θα γίνουν καλά. Και είναι καλά! Άνθρωποι έρχονται και φεύγουν από τη ζωή μας συνεχώς. Τίποτα δεν φοβόμαστε. Εσύ, πρέπει να είσαι αληθινός στην καρδιά και τα συναισθήματα σου. Αυτό να κρατήσεις.
Όποιος μένει αξίζει. Όποιος έχεις δίπλα σου, αυτόν να παλεύεις να κρατήσεις. Αυτός σ’αγαπάει πραγματικά.
Να εκτιμάς τον άνθρωπο που σε στηρίζει, που σου χαμογελά, που σε αγκαλιάζει.
Σήμερα, που όλα έγιναν εφήμερα και περαστικά, εσυ να είσαι περήφανος που είσαι αληθινός. Να είσαι περήφανος που δεν κρύφτηκες ποτέ πίσω από ανούσια πράγματα, που ψάχνεις Ανθρώπους με Α κεφαλαίο.