Ήθελες να χαμογελάνε όλοι και ας μη χαμογελούσες εσύ..
Γράφει η Στέλλα Γρηγοροπούλου
Δεν σε ήξερα καλά, καθόλου δεν σε ήξερα μα και κανείς άλλος νομίζω.
Εσύ δεν άφηνες γιατί δεν ήθελες. Προφανώς!
Ήξερες πως δεν χρειάζεται να αφήσεις κανέναν να μπει μέσα σου που δεν ήθελε πραγματικά και αληθινά να το κανει.
Διάλεξες να είσαι μόνος και κλεισμένος στον δικό σου όμορφο κόσμο. Μαζί με τα δικά σου φαντάσματα που προφανώς ήταν καλύτερα από αυτά του πραγματικού κόσμου… Δικός σου ήταν και είναι.
Έφυγες διχως να ρωτήσεις κανέναν γιατί πάλι έτσι ήθελες. Στο κάτω κάτω της γραφής ότι ήθελες έκανες πάντα. Η ζωή ήταν δικιά σου και πολύ καλα έκανες. Δεν το άξιζαν μα μπουν μέσα σου αγοράκι μου, αλήθεια!
Δεν ξέρω αν έφυγες γιατί κουράστηκες. Πάντως το μόνο σίγουρο ειναι πως διάλεξες να μην πονάς πια. Δεν αντέχεται αυτός ο πόνος μάτια μου. Έχεις δικιο!
Τώρα δεν πονάς πια και δεν κάνεις τους άλλους να πονάνε πια. Δεν το ήθελες ποτε αυτό και όλοι το ήξεραν. Ήθελες να βλέπεις πάντα τους αγαπημένους σου ευτυχισμένους!
Τώρα θα πας εκεί που ξέρεις εσύ. Μα μόνο εσύ ξέρεις για που πας. Δικιά σου η ζωή δικός σου ο δρόμος και κόσμος, ο οποίος άλλος ή εδω κόσμος.
Η γαλήνη ήρθε στην ψυχή σου, ευτυχώς! Δεν σου άξιζε αυτό. Σε κανέναν δεν αξίζει. Σε κανέναν που δεν ενοχλεί και δεν πειραζει τους γύρω του παρά μόνο τον εαυτό του. Για εσένα τα έκανες όλα.
Απλα θα μένεις πιο μακριά, εκεί στον δικό σου μοναδικό κόσμο. Εκεί που ο πόνος δεν φτάνει να ακουμπήσει κανέναν. Εκεί που θα είσαι για πάντα ευτυχισμένος και ήρεμος. Ηρέμησε τώρα ματάκια μου. Ηρέμησε και τους αγαπημένους σου. Ξέρεις εσύ!
Ακόμα και ο δαίμονας σε αγάπησε γι’ αυτό που είσαι. Φαντάσου! Ακόμα και εκείνος.
Το ξέρω. Κουράστηκες να πονάς. Όχι άλλο, δεν έχει άλλο μην φοβάσαι. Το διάλεξες και το έκανες την κατάλληλη στιγμή. Έπρεπε να φροντίσεις έστω για μια τελευταία φορά τον εαυτό σου. Ποτέ δεν το έκανες. Πήγαινες κατευθείαν στο γκρεμό ώσπου στο τέλος τα κατάφερες. Πάντα τα κατάφερνες.
Το έκανες και τώρα τελείωσε. Μάλλον καλύτερα, τώρα αρχίζει.
Τώρα ο ουρανός θα έχει το χρώμα των ματιών σου. Πάντα το ζήλευε και εσύ του το χάρισες απλόχερα γιατί έτσι είσαι εσύ.
Δεν θα πονάει άλλο πια καρδούλα μου.
Δεν θα πονάει!
«Ήθελε να χαμογελάνε όλοι και ας μη χαμογελούσε εκείνος.»
Αφιερωμένο στο πιο καλόκαρδο αλάνι!
Για εσένα Δημήτρη.