Γράφει η Σοφία Σοφιανίδου
Ύπουλη πληγή το χθες. Τριβελίζει το μυαλό σου. Αν είχε γίνει εκείνο, αν είχα κάνει το άλλο. Αν δεν είχες πει κι αν είχες μιλήσει. Ατέλειωτες οι σκέψεις που δεν αφήνουν την καρδιά να αναπνεύσει.
Κι είναι κι αυτές οι νύχτες. Ανοίγουν διάπλατα τις πόρτες κι όλες οι σκέψεις για το τι έχει γίνει και για το τι μπορεί να γίνει έρχονται στο μυαλό και σουλατσάρουν ανενόχλητες χωρίς σταματημό. Όσο κι αν προσπαθείς να αντιδράσεις, να τις κάνεις να σιωπήσουν εκείνες είναι λες και έχουν στήσει πάρτι και ξεπετάγονται από παντού σαν απρόσκλητοι καλεσμένοι που δε λένε να καληνυχτίσουν.
Δεν το θες αλλά δεν έχεις και πολλές επιλογές. Άλλωστε πώς να διώξεις όλα αυτά που κάποτε σε έκαναν να χαμογελάς; Αναμνήσεις που δεν έχουν χρονική σειρά. Είναι όμως όλες εκεί. Χρονομηχανή απ’ τις λίγες. Κι όσο περνάει ο καιρός ο θυμός καταλαγιάζει και δυσκολεύεσαι να ανασύρεις εκείνες τις άσχημες γιατί οι όμορφες είναι που επικρατούν. Και η παρτίδα γίνεται ακόμη πιο δύσκολη.
Και το ξημέρωμα σε βρίσκει κατάκοπο να προσπαθείς να μαζέψεις τα κομμάτια σου για να βγει η μέρα. Με το στανιό η καλημέρα. Ένα βήμα τη φορά. Μια ανάσα, δυο ουφ, τρία αναθεματίσματα και πάμε να τα καταφέρουμε. Είμαστε δυνατοί εμείς. Δε λυγίζουμε. Μέχρι να σωριαστούμε.
Πώς να μπορέσεις όμως να συγκροτηθείς και να δεις τι όμορφη είναι αυτή η νέα ανατολή όταν αναμασάς τα ίδια και τα ίδια; Πάρθηκε μια απόφαση και είναι τετελεσμένη. Ναι είναι ωραία η ελπίδα αλλά βλέπεις για κάποιον λόγο την είχαν κλείσει στο κουτί της Πανδώρας. Ωραία και ύπουλη ταυτόχρονα. Σαγηνευτική σαν τις Σειρήνες. Δεν σε αφήνει να ησυχάσεις και όλο σε τραβάει στην αυτοκαταστροφή.
Γιατί σε κρατάει πίσω. Γιατί σε περιορίζει, διώχνει από κοντά σου καινούργιες γνωριμίες που ενώ βλέπεις τα σημάδια και διαισθάνεσαι την έλξη, προτιμάς να τα αγνοείς. Που να μαθαίνεις και να σε μαθαίνουν ξανά από την αρχή; Κι αν ξαναπληγωθείς ή ξαναπληγώσεις; Αυτή τη δουλειά θα κάνουμε τώρα; Και γίνεσαι σκαντζόχοιρος που τρυπάει και απομακρύνει όποιον σου δείξει κάποιο παραπάνω ενδιαφέρον. Καλύτερη η ηρεμία.
Είναι όμως ηρεμία ή είσαι ένα βήμα πριν το «κώμα»; Η ζωή δε θέλει δειλία και να κρύβεσαι εκ του ασφαλούς. Πώς να μπορέσεις να δώσεις σε έναν καινούργιο άνθρωπο, που μπήκε στη ζωή σου από το πουθενά, την ευκαιρία να σε διεκδικήσει αν συνεχίζεις κάθε βράδυ να λες «καληνύχτα» στα παλιά; Και πώς να ζήσεις το μέλλον αν έχεις μείνει κολλημένος στο παρελθόν;
Και κάπου στην παρέα μπαίνουν τα «αλλά» και εκεί αρχίζει η μπλόφα. Με τον ίδιο σου τον εαυτό. Μόνος σου σαμποτάρεις ακόμη και μια πιθανή νέα φιλία. Δεν καταλήγουν όλες οι γνωριμίες σε ερωτική σχέση ακόμη κι αν έχουν όλα τα εχέγγυα.
Κλείσε την πόρτα στο πριν και άνοιξε διάπλατα πόρτες και παράθυρα στο μετά. Όχι απαραίτητα για να μην είσαι μόνος. Δεν είναι θέμα ανασφάλειας μια νέα σχέση που άλλωστε μπορεί να ευδοκιμήσει αλλά μπορεί και όχι τελικά.
Η συμβατότητα θα φανεί αλλά στην τελική δεν είναι και το ζητούμενο. Και δεν είναι ελπίδα αυτό; Θα αναρωτηθείς. Ναι είναι, αλλά έχει και τη μαγεία του άγνωστου. Την περιπέτεια του μπορεί και την αναμπουμπούλα του «και τώρα;». Δεν ξέρεις τι σε περιμένει κι αυτό είναι το ωραίο.
Για να πάρει μπροστά όμως το γρανάζι το βασικό είναι να πεις «καληνύχτα» στο παρελθόν και να την εννοείς. Γιατί αλλιώς η «καλημέρα» του μέλλοντός σου θα είναι χλιαρή αν όχι καταναγκαστική. Ξύπνα και χαμογέλα. Τίποτα δε χάθηκε και σταμάτα να φοβάσαι και να «τεμπελιάζεις».
Αλλιώς ανέβα σε καμιά βουνοκορφή και ζήσε μόνος σου με το παρελθόν.