Χωρίς πολλές κουβέντες, μόνο με συναίσθημα.

Γράφει η Κατερίνα Μαυρίδου

Από την πρώτη στιγμή που σε είδα, ήξερα πως είχα μπλέξει. Κάτι μέσα μου φώναζε ότι δεν ήσουν μια απλή γνωριμία. Χωρίς να ξέρω το όνομά σου, ένιωσα πως μαζί σου ήθελα να ζήσω κάτι ξεχωριστό.

Δεν ξέρω αν θα σου πω ποτέ όλα αυτά. Είμαι καλή στο να τα κρύβω, αλλά με το που σε κοίταξα, ένιωσα να χάνομαι. Τα μάτια μου δεν μπορούσαν να φύγουν από πάνω σου, και παρά τις προσπάθειες να το κρύψω, το βλέμμα μου σε πρόδιδε.

Ήσουν πάντα χαλαρός, ήρεμος, ενώ εγώ πάλευα με τα συναισθήματά μου. Η βραδιά τελείωσε χωρίς ανταλλαγή αριθμών, αλλά εγώ δεν το άφησα εκεί. Επέστρεφα κάθε μέρα στο στέκι μας, ελπίζοντας να σε ξαναδώ. Κι όταν τελικά σε είδα, φρόντισα να μείνεις στη ζωή μου, έστω και με μια τράπουλα ως πρόσχημα.

Έτσι ξεκίνησε η δική μας ιστορία. Χωρίς πολλές κουβέντες, μόνο με συναίσθημα. Δεν ξέρω αν θα σου μιλήσω ποτέ γι’ αυτό, αλλά ξέρω ότι το ζούμε με τον τρόπο μας. Και αν διαβάσεις ποτέ αυτά τα λόγια, θα ξέρεις ότι μιλάνε για εσένα.